29 Aralık 2017 Cuma

YENİ YILDA ŞİMDİ VE BURADA

Yeni yıl yaklaşırken genel bir muhasebe, yeni yıl için yeni kararlar yani yeni yıl çözülümleri gündemdedir çoğumuzda. Yılların getirdiği alışkanlıkları bir gecede bitirmek, değiştirmek gibi ütopik adımlar bekleriz bazen kendimizden.

Benim yeni yılla ilgili en büyük dileğim, tüm sevdiklerimin sağlıklı ve hayatta olması oluyor her yıl.  Çoğumuzun ortak dileğidir eminim. Gerçekleşmesi bize bağlı olmayan bir dilek bu!

Kendimle ilgili ise, Hümanistik (İnsancıl değil İnsancı olduğu söylenir) Kuram için olmazsa olmaz kabul edilen "şimdi ve burada" kalabilmek beklentim. Örneğin; çok hayatı değilse ve yapmak bana keyifli gelmiyorsa çoğu konuda ertelemeciyim. Yazdan beri, telefonumun hafızasını dahili belleğe aktaracağım, alt tarafı bilgisayarı aç,  ara kabloyu tak ve aktar! Ama bilgisayarım 8 yaşını doldurdu, 8.5 olmak üzere ve doğal olarak artık kendi kablosu olmadan sadece batarya ile çalışmıyor. Zaten akıllı telefonla her iş görülürken, sırf bu aktarma işi için bilgisayar açmak gelmiyor içimden. Bir de bilgisayar= tez yazımı, ödevler, vs. bir sürü çağrışım yapınca böyle bir geri geri gitme durumu yaşıyorum.

Erteledikçe, telefondan whatsapp mesajı sil, kullanmadığım uygulamaları sil, önbellek verilerini temizle derken bir sürü yer açma çabası, saçma sapan uğraşlar...

En son bugün Minnoş'un etkinliğinde telefon belli bir yerde doldu, neyse ki tek ben değildim gösteriyi kaysa alan. Bunun yerine dünden hazır etsem boş hafızayı ortada sorun kalmayacaktı. Ha çok mu hayatiydi, hayır! Anı yaşamak varken çekmek de çok sevdiğim bir uğraş değil ama bu kadar basit bir konuda bile ertelediğimin bir örneği. Sonra 'da oturup söyleniyorsam, bir sorun ayrıca.

Kıssadan hisse, yeni yılda dağa az ötelemek, daha az ertelemek, daha az "Sonra yaparım" demek istiyorum.

Mutlu yıllar şimdiden :)


YENİ YILDA ŞİMDİ VE BURADA

Yeni yıl yaklaşırken genel bir muhasebe, yeni yıl için yeni kararlar yani yeni yıl çözülümleri gündemdedir çoğumuzda. Yılların getirdiği alışkanlıkları bir gecede bitirmek, değiştirmek gibi ütopik adımlar bekleriz bazen kendimizden.

Benim yeni yılla ilgili en büyük dileğim, tüm sevdiklerimin sağlıklı ve hayatta olması oluyor her yıl.  Çoğumuzun ortak dileğidir eminim. Gerçekleşmesi bize bağlı olmayan bir dilek bu!

Kendimle ilgili ise, Hümanistik (İnsancıl değil İnsancı olduğu söylenir) Kuram için olmazsa olmaz kabul edilen "şimdi ve burada" kalabilmek beklentim. Örneğin; çok hayatı değilse ve yapmak bana keyifli gelmiyorsa çoğu konuda ertelemeciyim. Yazdan beri, telefonumun hafızasını dahili belleğe aktaracağım, alt tarafı bilgisayarı aç,  ara kabloyu tak ve aktar! Ama bilgisayarım 8 yaşını doldurdu, 8.5 olmak üzere ve doğal olarak artık kendi kablosu olmadan sadece batarya ile çalışmıyor. Zaten akıllı telefonla her iş görülürken, sırf bu aktarma işi için bilgisayar açmak gelmiyor içimden. Bir de bilgisayar= tez yazımı, ödevler, vs. bir sürü çağrışım yapınca böyle bir geri geri gitme durumu yaşıyorum.

Erteledikçe, telefondan whatsapp mesajı sil, kullanmadığım uygulamaları sil, önbellek verilerini temizle derken bir sürü yer açma çabası, saçma sapan uğraşlar...

En son bugün Minnoş'un etkinliğinde telefon belli bir yerde doldu, neyse ki tek ben değildim gösteriyi kaysa alan. Bunun yerine dünden hazır etsem boş hafızayı ortada sorun kalmayacaktı. Ha çok mu hayatiydi, hayır! Anı yaşamak varken çekmek de çok sevdiğim bir uğraş değil ama bu kadar basit bir konuda bile ertelediğimin bir örneği. Sonra 'da oturup söyleniyorsam, bir sorun ayrıca.

Kıssadan hisse, yeni yılda dağa az ötelemek, daha az ertelemek, daha az "Sonra yaparım" demek istiyorum.

Mutlu yıllar şimdiden :)


11 Aralık 2017 Pazartesi

DUMUR


Konu: Can/ Can't
Diyalog şu şekilde:
Öğrenci 1: Ben araba kullanabilirim. Gerçekten!
Öğretmen: Kullanamazsın, kullanmamalısın. 18 yaşından küçüksün.
Öğrenci 1: Babam kucağına alıp kullandırıyor.
Öğrenci 2: Ben de ana caddede, boş arazide de sürüyorum babamla.
Öğretmen: Söylediğiniz iyi oldu, polise şikayet edeyim babanızı! ( Hafiften yumuşak ama ciddi bir ses tonuyla)

Sonra, olayın vehameti hakkında konuşmalar, tehlikeye vurgular, nafile çabalar... Sınıf öğretmeni ile konuşunca, velinin hırt olduğu ve okula sinirli bir şekilde geleceği, boşver önerisi...

Aynı sınıfta bugün:
Öğrenci 1: Annem izin vermemişti ama dedem hırkasını gösterdi, altındaki kurusıkıyı almamı söyledi, düğünde attım. Annem de yanımdaydı.
Öğrenci 2: Ben de Trabzon'da attım.

Bir yandan çocuk saflığına, boşboğaz oluşlarına, paylaşacak kadar güven duymalarına inceden ve içten içe bir gülümseme, öte yandan veliye ifrit olma, şiddet duygularının kabarması, isyan etme isteği...

İşimizin öğretimden çok daha önce eğitim olduğunu düşünüyorum, bu yüzden bazen dersi bölse de, birşey anlatma çabası olana da fırsat vermeye çalışıyorum. Belli ki paylaşmak istiyor.

Bu yazdıklarım, iki hafta üst üste ilkokul 4. sınıf öğrencilerinin anlattıkları. Okulda ne kadar eğrilirse eğitilsin, evde ihmal, istismar, cehalet diz boyu olunca olan çocuğa, sonra da dolaylı ya da onun kullandığı arabayla ezilen, attığı silahla vurulan bir masuma oluyor. Veliyi çağırıp konuşmak da çözüm olamıyor çoğu zaman çünkü davranışının doğru olduğuna o sizi ikna etme derdinde. Hani öğretmene not verecek ya veliler, işte çocuğuna bunları yapan da veli!



DUMUR


Konu: Can/ Can't
Diyalog şu şekilde:
Öğrenci 1: Ben araba kullanabilirim. Gerçekten!
Öğretmen: Kullanamazsın, kullanmamalısın. 18 yaşından küçüksün.
Öğrenci 1: Babam kucağına alıp kullandırıyor.
Öğrenci 2: Ben de ana caddede, boş arazide de sürüyorum babamla.
Öğretmen: Söylediğiniz iyi oldu, polise şikayet edeyim babanızı! ( Hafiften yumuşak ama ciddi bir ses tonuyla)

Sonra, olayın vehameti hakkında konuşmalar, tehlikeye vurgular, nafile çabalar... Sınıf öğretmeni ile konuşunca, velinin hırt olduğu ve okula sinirli bir şekilde geleceği, boşver önerisi...

Aynı sınıfta bugün:
Öğrenci 1: Annem izin vermemişti ama dedem hırkasını gösterdi, altındaki kurusıkıyı almamı söyledi, düğünde attım. Annem de yanımdaydı.
Öğrenci 2: Ben de Trabzon'da attım.

Bir yandan çocuk saflığına, boşboğaz oluşlarına, paylaşacak kadar güven duymalarına inceden ve içten içe bir gülümseme, öte yandan veliye ifrit olma, şiddet duygularının kabarması, isyan etme isteği...

İşimizin öğretimden çok daha önce eğitim olduğunu düşünüyorum, bu yüzden bazen dersi bölse de, birşey anlatma çabası olana da fırsat vermeye çalışıyorum. Belli ki paylaşmak istiyor.

Bu yazdıklarım, iki hafta üst üste ilkokul 4. sınıf öğrencilerinin anlattıkları. Okulda ne kadar eğrilirse eğitilsin, evde ihmal, istismar, cehalet diz boyu olunca olan çocuğa, sonra da dolaylı ya da onun kullandığı arabayla ezilen, attığı silahla vurulan bir masuma oluyor. Veliyi çağırıp konuşmak da çözüm olamıyor çoğu zaman çünkü davranışının doğru olduğuna o sizi ikna etme derdinde. Hani öğretmene not verecek ya veliler, işte çocuğuna bunları yapan da veli!



9 Aralık 2017 Cumartesi

ART ARDA


Geçtiğimiz gün Ayla filminin gerçek kahramanı Süleyman Dilbirliği bir süredir yoğun bakımda olduğu hastanede, daha 24 saat geçmeden 8 Aralık sabahı eşi de evinde vefat etmiş. Ben adamın ölüm haberini alınca, dün yani 8 Aralık sabahı erkenden uyanmama sinir olmuş, nette biraz gazete okumuştum ama eşinin ölümü daha haber olmamıştı. Ne hikmetse, eşi de uzun yaşamış falan diye düşünmüştüm, yaşını bilmeden filme göre hesap yapmaya çalışmıştım falan. Böyle de boş uğraşlarım var, yazarken daha çok farkına varıyor insan.

Neyse, konuyu dağıttım. Gece kardeşim Whatsapp'tan yazmış eşinin de öldüğünü. Biz, farklı zamanlarda 3 kardeş de filmi izlediğimiz için bir nevi ortak gündem oldu bu film de. (Aile Arasında'yı beraber izledik, biraz kafa dağıtalIm diye).

Kardeşim, bir aile dostumuzun da aynı şekilde eşiyle art arda öldüğünü, uzun evliliklerde böyle olduğunu da yazmıştı. Eş ölümü, yas skalasında en üstte belki ama çok sevdiği insanların ardından herkes yaşama devam etme gücü bulamıyor her zaman ya da "kader" denen şey o kadar girift ki bizim anlayamayacağımız kadar yaşam çizgilerini bu kadar bağlıyor insanların. Filmi izleyenler bilir, adamın daha haberi yokken kadının neler hissettiğini, sonrasında olanları. "Eceli gelmiş!" diyerek anlaşılamıyor sanki bazı şeyler.

ART ARDA


Geçtiğimiz gün Ayla filminin gerçek kahramanı Süleyman Dilbirliği bir süredir yoğun bakımda olduğu hastanede, daha 24 saat geçmeden 8 Aralık sabahı eşi de evinde vefat etmiş. Ben adamın ölüm haberini alınca, dün yani 8 Aralık sabahı erkenden uyanmama sinir olmuş, nette biraz gazete okumuştum ama eşinin ölümü daha haber olmamıştı. Ne hikmetse, eşi de uzun yaşamış falan diye düşünmüştüm, yaşını bilmeden filme göre hesap yapmaya çalışmıştım falan. Böyle de boş uğraşlarım var, yazarken daha çok farkına varıyor insan.

Neyse, konuyu dağıttım. Gece kardeşim Whatsapp'tan yazmış eşinin de öldüğünü. Biz, farklı zamanlarda 3 kardeş de filmi izlediğimiz için bir nevi ortak gündem oldu bu film de. (Aile Arasında'yı beraber izledik, biraz kafa dağıtalIm diye).

Kardeşim, bir aile dostumuzun da aynı şekilde eşiyle art arda öldüğünü, uzun evliliklerde böyle olduğunu da yazmıştı. Eş ölümü, yas skalasında en üstte belki ama çok sevdiği insanların ardından herkes yaşama devam etme gücü bulamıyor her zaman ya da "kader" denen şey o kadar girift ki bizim anlayamayacağımız kadar yaşam çizgilerini bu kadar bağlıyor insanların. Filmi izleyenler bilir, adamın daha haberi yokken kadının neler hissettiğini, sonrasında olanları. "Eceli gelmiş!" diyerek anlaşılamıyor sanki bazı şeyler.

26 Kasım 2017 Pazar

XENNIALS

Test, İngilizce ve Amerikan kökenli  ama belki merak edip bakmak istersiniz. Beni gülümseten hala bir hotmail hesabı olup olmadığına dair soru oldu. 17 yıllık bir hesabım var, kapatmaya kıyamadığım, ilk açtığımda teknolojiye güvenip adım yerine bir mahlas kullandığım.

Yakın tarihli bir akademik sınıflandırmaya göre, 1977- 1983 doğumlular artık X kuşağı değil, Xennials olarak adlandırılıyor. X kuşağı kadar umutsuz bulunmayan bu kuşak Millenyum kuşağının getirdiği yeniliklere de uzak bulunmuyor. Şimdilik Türk Dil Kurumu, el atıp " çok oturgaçlı götürgeç" gibi uyduruk bir karşılık bulmamış bu melez tanıma, o yüzden yazı boyunca mecburen bu şekilde bahsedeceğim.

Hem kaset, hem CD, hem MP3 gören ( Karışık Kaset filmindeki gibi:) Oradaki de hesapladığıma göre 1978 doğumlu bir karakterdi.), manyetolu telefondan cep telefonuna, tek kanaldan uydu yayınına, 90'ların pop patlamasından alternatif müziğin doruklarına şahit olmadığımız gelişme yok gibi.

"Kısacık ömrüne neler sığdırdı!" denilen bir durum bu. En gencimizin 34 yaşında olduğu bu kuşak ne kadar genç sayılıyorsa tabii:) Gerçi, artık gençliğin 65 yaşa kadar süren bir evre olduğunu söyleyen araştırmalar da var. Bu değişikliği de şahit olmasak olmazdı Xennial olarak değil mi? Değişikliğe şahit olmak, uyum sağlamak bizim işimiz:)

XENNIALS

Test, İngilizce ve Amerikan kökenli  ama belki merak edip bakmak istersiniz. Beni gülümseten hala bir hotmail hesabı olup olmadığına dair soru oldu. 17 yıllık bir hesabım var, kapatmaya kıyamadığım, ilk açtığımda teknolojiye güvenip adım yerine bir mahlas kullandığım.

Yakın tarihli bir akademik sınıflandırmaya göre, 1977- 1983 doğumlular artık X kuşağı değil, Xennials olarak adlandırılıyor. X kuşağı kadar umutsuz bulunmayan bu kuşak Millenyum kuşağının getirdiği yeniliklere de uzak bulunmuyor. Şimdilik Türk Dil Kurumu, el atıp " çok oturgaçlı götürgeç" gibi uyduruk bir karşılık bulmamış bu melez tanıma, o yüzden yazı boyunca mecburen bu şekilde bahsedeceğim.

Hem kaset, hem CD, hem MP3 gören ( Karışık Kaset filmindeki gibi:) Oradaki de hesapladığıma göre 1978 doğumlu bir karakterdi.), manyetolu telefondan cep telefonuna, tek kanaldan uydu yayınına, 90'ların pop patlamasından alternatif müziğin doruklarına şahit olmadığımız gelişme yok gibi.

"Kısacık ömrüne neler sığdırdı!" denilen bir durum bu. En gencimizin 34 yaşında olduğu bu kuşak ne kadar genç sayılıyorsa tabii:) Gerçi, artık gençliğin 65 yaşa kadar süren bir evre olduğunu söyleyen araştırmalar da var. Bu değişikliği de şahit olmasak olmazdı Xennial olarak değil mi? Değişikliğe şahit olmak, uyum sağlamak bizim işimiz:)

22 Kasım 2017 Çarşamba

ÇALIŞMAMAYA ÖVGÜ

Blogger yazarlarının çoğu kadın olunca (tam ismini kullanmasa da blog isimlerinden, içerikten ve " Bacım" hitaplarından yola çıkarak varabiliyoruz bu kanıya), annelik, evlilik, evlilik ve özellikle çocuk sonrası ev hanımı olmayı seçme bolca dile getiriliyor. Kimi çocuğa bakım için bir mola verirken, bir kısmı "Kadının yeri evidir." mottosuna sığınmış durumda. Bir kesim de işten, patrondan, iş arkadaşlarından, maaştan, psikolojik tacizden yılmış ve iş yaşamına veda etmiş. Aradığı işe kavuşamayalar da var tabii. Hangi grupta olursa olsun çalışma ya da çalışmana hayatı ister istemez blog gündeminde.

Beni niye ilgilendiriyor kısmına gelince, uzun zaman önce ev hanımlığına övgüler düzen ve çalışma hayatından kendini mahrum bıraktığını (!) yazan bir bloggera denk gelip yazıyı okumamdı. Oturup bir girizgah yazıp taslağa atmış, sonra sakin bir zamana bırakmıştım.

Herhangi birinin evde oturması, oturmadan ev işlerini yapması, hizmetçilerinin olması ya da olmaması beni değil kendisini ve yakın çevresini bağlar, bu kişisel bir karar. Beni bağlayan, kadının çalışma hayatının eş buluncaya kadar süreceğine, çalışma hayatının maddi yönü dışında sosyal ve psikolojik yönleri olduğunu kavrayamayan kafa yapısı, onların rol model olduğu çocukları ve uzun vadede kadına biçilen bu rolün hakim anlayışa dönüşme riski.

Tek bir kişiden yola çıkarak endişe duymuyorum elbette, destekleyici yorumlar, cevremde gördüğüm örnekler, öğrencilerimin bakış açıları ve daha pek çok şey buna sebep. Medyada Demet Şener gibi örnekleri olan kadınlar beni irkilten!


ÇALIŞMAMAYA ÖVGÜ

Blogger yazarlarının çoğu kadın olunca (tam ismini kullanmasa da blog isimlerinden, içerikten ve " Bacım" hitaplarından yola çıkarak varabiliyoruz bu kanıya), annelik, evlilik, evlilik ve özellikle çocuk sonrası ev hanımı olmayı seçme bolca dile getiriliyor. Kimi çocuğa bakım için bir mola verirken, bir kısmı "Kadının yeri evidir." mottosuna sığınmış durumda. Bir kesim de işten, patrondan, iş arkadaşlarından, maaştan, psikolojik tacizden yılmış ve iş yaşamına veda etmiş. Aradığı işe kavuşamayalar da var tabii. Hangi grupta olursa olsun çalışma ya da çalışmana hayatı ister istemez blog gündeminde.

Beni niye ilgilendiriyor kısmına gelince, uzun zaman önce ev hanımlığına övgüler düzen ve çalışma hayatından kendini mahrum bıraktığını (!) yazan bir bloggera denk gelip yazıyı okumamdı. Oturup bir girizgah yazıp taslağa atmış, sonra sakin bir zamana bırakmıştım.

Herhangi birinin evde oturması, oturmadan ev işlerini yapması, hizmetçilerinin olması ya da olmaması beni değil kendisini ve yakın çevresini bağlar, bu kişisel bir karar. Beni bağlayan, kadının çalışma hayatının eş buluncaya kadar süreceğine, çalışma hayatının maddi yönü dışında sosyal ve psikolojik yönleri olduğunu kavrayamayan kafa yapısı, onların rol model olduğu çocukları ve uzun vadede kadına biçilen bu rolün hakim anlayışa dönüşme riski.

Tek bir kişiden yola çıkarak endişe duymuyorum elbette, destekleyici yorumlar, cevremde gördüğüm örnekler, öğrencilerimin bakış açıları ve daha pek çok şey buna sebep. Medyada Demet Şener gibi örnekleri olan kadınlar beni irkilten!


10 Kasım 2017 Cuma

HAYVAN DEMENİN İLTİFAT SAYILDIĞI YARATIKLAR

Bugün, sunucu Tanem Sivar
(Eski sunucu da olabilir!) ve eşine ait iki köpeğin komşuları tarafından katledildiği haberine denk geldim. Dokümanda bile felç etkisi yaratan domuz zehiri ile zehirlenmiş hayvanlar. Komşusu tarafından tavuk etine sürülerek kasten bahçelerine atılmış zehir.

Okurken dehşete düştüm. Düşmeyen var mıdır bilemedim! Gürültü çıkarıyor falansa sebep, şu anda geçmiş komşularımı düşünüp birkaç cinayetten sanık olmam gerekirdi benim de.  Sizde de durum çok farklı değildir herhalde?! Malum şehir hayatı! Ama doğası gereği havlayan, sen zarar verince diş gösteren bir canlıya karşı bu kadar canavarca davranmak nedir

Hayran haklarıyla ilgili aldığımız yol, insan haklarında aldığınızdan daha vahim olunca, daha çok okuruz bu haberleri!

HAYVAN DEMENİN İLTİFAT SAYILDIĞI YARATIKLAR

Bugün, sunucu Tanem Sivar
(Eski sunucu da olabilir!) ve eşine ait iki köpeğin komşuları tarafından katledildiği haberine denk geldim. Dokümanda bile felç etkisi yaratan domuz zehiri ile zehirlenmiş hayvanlar. Komşusu tarafından tavuk etine sürülerek kasten bahçelerine atılmış zehir.

Okurken dehşete düştüm. Düşmeyen var mıdır bilemedim! Gürültü çıkarıyor falansa sebep, şu anda geçmiş komşularımı düşünüp birkaç cinayetten sanık olmam gerekirdi benim de.  Sizde de durum çok farklı değildir herhalde?! Malum şehir hayatı! Ama doğası gereği havlayan, sen zarar verince diş gösteren bir canlıya karşı bu kadar canavarca davranmak nedir

Hayran haklarıyla ilgili aldığımız yol, insan haklarında aldığınızdan daha vahim olunca, daha çok okuruz bu haberleri!

3 Kasım 2017 Cuma

HAYIRDIR İNŞALLAH!

Son bir haftadır, rüyalarımda kaybettiğim yakınlarımı görüyorum. Anneannem ve dedem birlikte, teyzem onlardan ayrı girdi rüyama. Rüyalarımın ortak yanı, rüyamda canlı olmalarına rağmen rüyanın bir kısmında yaşamıyor olduklarını bilmemdi. 

Kuzenimin ölmüş olduğunu gördüm mesela teyzemli rüyada, bir yandan da " 7 yıl önce ölmemiş olsaydı, evlat acısı yaşayacaktı." dediğimi. Öbür rüyam daha muğlak ama onda da, kızgın haldeki anneannemle ilgili zaten yaşarken de sinirli olduğunu geçirdim içimden rüya boyunca. Dedem yine sessiz sakindi. (Bizim ailenin kadınları, anneannem gibi genelde, baskın, asabi, bu yüzden kalp kırıp bolca vicdan yapan, her biri kendisi çok mülayimmiş gibi ötekini anneannemin Arnavut damarına çekmeyle eleştiren:) 

Bilinçaltı karmaşık bir mekanizma vesselam. Bu aralar, Minnoş 5 yaşına bakmadan ölümden bahseder oldu, bir şey istediği gibi olmayınca "Ben öleyim o zaman!" demeler, sürekli anneannemi hatirlayıp özleme durumu, yaşlılık ve hastalık=ölüm şeması, bizim yaşlı olup olmadığımızı teyit etme ihtiyacı, bir keresinde de " Ben sizden önce öleceğim, biliyorum." deyip yüreğimize indirmesi... (Evde çocuğun yanında ölümden bahsetmesek de, anneannemden sonra hassas bu konuda. Sadece sorularına makul yanıtlar vermeye çalışsak da sevdiği birini kaybetme korkusu yaşıyor çocukcağız!) 

İşte bunların tümü birikmiş içimde! 22 yıldır dedemi ikinci görüşüm rüyamda yani kaybettiklerimle ilgili çok rüya görmemiştim şimdiye dek. Aynı haftaya denk gelince bir garip oldum. Uzun bir süre sadece rüyalarda kalsın ölüm, sizin için de!

HAYIRDIR İNŞALLAH!

Son bir haftadır, rüyalarımda kaybettiğim yakınlarımı görüyorum. Anneannem ve dedem birlikte, teyzem onlardan ayrı girdi rüyama. Rüyalarımın ortak yanı, rüyamda canlı olmalarına rağmen rüyanın bir kısmında yaşamıyor olduklarını bilmemdi. 

Kuzenimin ölmüş olduğunu gördüm mesela teyzemli rüyada, bir yandan da " 7 yıl önce ölmemiş olsaydı, evlat acısı yaşayacaktı." dediğimi. Öbür rüyam daha muğlak ama onda da, kızgın haldeki anneannemle ilgili zaten yaşarken de sinirli olduğunu geçirdim içimden rüya boyunca. Dedem yine sessiz sakindi. (Bizim ailenin kadınları, anneannem gibi genelde, baskın, asabi, bu yüzden kalp kırıp bolca vicdan yapan, her biri kendisi çok mülayimmiş gibi ötekini anneannemin Arnavut damarına çekmeyle eleştiren:) 

Bilinçaltı karmaşık bir mekanizma vesselam. Bu aralar, Minnoş 5 yaşına bakmadan ölümden bahseder oldu, bir şey istediği gibi olmayınca "Ben öleyim o zaman!" demeler, sürekli anneannemi hatirlayıp özleme durumu, yaşlılık ve hastalık=ölüm şeması, bizim yaşlı olup olmadığımızı teyit etme ihtiyacı, bir keresinde de " Ben sizden önce öleceğim, biliyorum." deyip yüreğimize indirmesi... (Evde çocuğun yanında ölümden bahsetmesek de, anneannemden sonra hassas bu konuda. Sadece sorularına makul yanıtlar vermeye çalışsak da sevdiği birini kaybetme korkusu yaşıyor çocukcağız!) 

İşte bunların tümü birikmiş içimde! 22 yıldır dedemi ikinci görüşüm rüyamda yani kaybettiklerimle ilgili çok rüya görmemiştim şimdiye dek. Aynı haftaya denk gelince bir garip oldum. Uzun bir süre sadece rüyalarda kalsın ölüm, sizin için de!

27 Ekim 2017 Cuma

ÜNVAN MERAKI VE GEÇ KALINMIŞ BİR BELGESEL ÖNERİSİ

Türkiye eski güzellerinden, Abdülhamid'in soyundan biriyle evlilik geçirmiş, çocuk sahihi olmuş, boşanmış Manolya Onur, liposuction sonrası akciğeriyle ilgili bir sorun yaşayıp hayata veda etmiş. 62 yaşında, yaşca küçük sevgilisi, eski eşinin sonraki eşlerine açtığı tazminat davası, Demet Şener, Ahu Yağtu gibi medyatik isimlere sosyal medyadan laf sokmalarıyla meşhur bir magazin figürü özetle.

Nette bir tarama yapılınca, ne iş yaptığı değil bu detaylar çıkıyor ortaya. Bu yazının konusu da aslında Manolya Onur değil, ölümünden sonra kızının yazdığı yazı, daha doğrusu yazının altıma yazdığı unvan. PRENSES NİLÜFER JAH.  Önce, hangi ülkenin prensesi diye düşündüm, baktım Osmanlı kökenli bir aile, bir ayağı da Hindistan'mış. Alt tarafı tweet atmışsın, unvanın kime, neye yarıyor?  Monarşik düzene geçtik de haberimiz mi yok? İmza atarken de kullanıyor musun prenses titrini?

Gülse Birsel'in ŞU YAZISI , şu konudaki tüm hissiyatımı (zı) özetliyor aslında. Kadın, ironik ve vurucu bir şekilde anlatmış durumu, gayet zekice aynı zamanda.

İmza:  Dr. Kalem Nasırı :)
(Unvanımı belirtmeden blog yazısı yazmayacağım artık! Prenses olamadım ama olan unvanımı ziyan etmek caiz değildir :) :) :)

NOT: Prenses demişken, belki izlemişsinizdir ama Lady Diana'nın ölümünün 20. yılında yayınlanan belgeseli izlemenizi öneririm. Prenseslik, bazıları için hava atma sevebilen, bazıları için de zor zanaat!

ÜNVAN MERAKI VE GEÇ KALINMIŞ BİR BELGESEL ÖNERİSİ

Türkiye eski güzellerinden, Abdülhamid'in soyundan biriyle evlilik geçirmiş, çocuk sahihi olmuş, boşanmış Manolya Onur, liposuction sonrası akciğeriyle ilgili bir sorun yaşayıp hayata veda etmiş. 62 yaşında, yaşca küçük sevgilisi, eski eşinin sonraki eşlerine açtığı tazminat davası, Demet Şener, Ahu Yağtu gibi medyatik isimlere sosyal medyadan laf sokmalarıyla meşhur bir magazin figürü özetle.

Nette bir tarama yapılınca, ne iş yaptığı değil bu detaylar çıkıyor ortaya. Bu yazının konusu da aslında Manolya Onur değil, ölümünden sonra kızının yazdığı yazı, daha doğrusu yazının altıma yazdığı unvan. PRENSES NİLÜFER JAH.  Önce, hangi ülkenin prensesi diye düşündüm, baktım Osmanlı kökenli bir aile, bir ayağı da Hindistan'mış. Alt tarafı tweet atmışsın, unvanın kime, neye yarıyor?  Monarşik düzene geçtik de haberimiz mi yok? İmza atarken de kullanıyor musun prenses titrini?

Gülse Birsel'in ŞU YAZISI , şu konudaki tüm hissiyatımı (zı) özetliyor aslında. Kadın, ironik ve vurucu bir şekilde anlatmış durumu, gayet zekice aynı zamanda.

İmza:  Dr. Kalem Nasırı :)
(Unvanımı belirtmeden blog yazısı yazmayacağım artık! Prenses olamadım ama olan unvanımı ziyan etmek caiz değildir :) :) :)

NOT: Prenses demişken, belki izlemişsinizdir ama Lady Diana'nın ölümünün 20. yılında yayınlanan belgeseli izlemenizi öneririm. Prenseslik, bazıları için hava atma sevebilen, bazıları için de zor zanaat!

16 Ekim 2017 Pazartesi

ANAOKULU TRAVMASI


Uzun uzun yazıp taslakta bıraktığım bir yazıda, Minnoş'un geçen yıl toplamda okul deneyimini anlattım, yaşarken de yazarken de içim kıyıldığı için orada öylece bıraktım. Benimle defalarca okulda derse girip mutlu mutlu eve dönen, anne- babasının okuluna keyifle ziyarete giden çocuk, 6 günde okulun/ okulların civarından geçmez hale gelmişti.

Minnoş, olumsuz deneyimleri ile ilgili çok ketum bir çocuk. Resmen yaratıcı drama, oyun ne varsa devreye sokup ağzından laf alarak ilk gün sınıfta ağlamayan tek çocukken nasıl anne- babasından ağlama krizleriyle ayrılamayan, bizden kendi evine gitmek istemeyen (çünkü bizde kalınca okula gitmiyordu) bir çocuk haline döndü öğrendik. 

Geçen yıl Ekim'den bu Eylül'e kadar güven kazanması,okulu sevimli kılma, kaygısını azaltma kısacası korkutan öğretmenin travmalarını onarma çabasıyla geçti. O 6 günde, geceleri kabuslar, yemek yiyememe nedeniyle kilo verme (kardeşim de üzüntüden aynı durundaydı), hastanelik olmasına varan bir dizi olumsuzluk yaşadık. Ev, Milli Eğitim Şura Salonu gibi öğretmen kaynıyor ama birimiz gidip öğretmenle  konuşamıyoruz. Anne-babayla aynı okuldaki çocuğu kapıdan burnunu uzatıp göremiyorlar. Sadece kural ve müfredat önemli çünkü. Disipliniyle övünen bir öğretmen de bazı veliler için aynı derecede önemli. Bizim aradığımız, azıcık çocuk görsün, sosyalleşsin, toplum içinde uyumlu bir birey gibi davransından öteye gitmiyordu oysa. Bu yüzden 6 gün sürdü macera, okul hayatı bitti, kendi  deyimiyle "Anneanne Okulu" na döndü :) 

Arada anne- babasının okulunda öğretmenini görüp korktu, okula adım atmaktan kaçındı ve en son anaokulu binası yanınca resmen sevindi çocuk. Gözle görülür bir sevinç, bir daha gitmeyeceğine  dair inancı pekişti. 

Bu yıl, benim okulumda tüm bunlardan haberi olan, sevecen ve katı kuralları olmayan bir öğretmeni var.  Henüz 4 olmamışken tam gün okul ve öğretmenin kuralcı tutumu onu zorlamışken, 5e ramak kala çok çabuk adapte olduğu bir okulu oldu. 

Hayattaki en büyük şanslardan birinin küçükken iyi bir öğretmene sahip olmak olduğu söylenir ya, gerçekten şans. Birilerinin aynı kabusu yaşamasına neden olmadığımı, şanssızlık olarak anılmamak istediğimi biliyorum bir kez daha.  

ANAOKULU TRAVMASI


Uzun uzun yazıp taslakta bıraktığım bir yazıda, Minnoş'un geçen yıl toplamda okul deneyimini anlattım, yaşarken de yazarken de içim kıyıldığı için orada öylece bıraktım. Benimle defalarca okulda derse girip mutlu mutlu eve dönen, anne- babasının okuluna keyifle ziyarete giden çocuk, 6 günde okulun/ okulların civarından geçmez hale gelmişti.

Minnoş, olumsuz deneyimleri ile ilgili çok ketum bir çocuk. Resmen yaratıcı drama, oyun ne varsa devreye sokup ağzından laf alarak ilk gün sınıfta ağlamayan tek çocukken nasıl anne- babasından ağlama krizleriyle ayrılamayan, bizden kendi evine gitmek istemeyen (çünkü bizde kalınca okula gitmiyordu) bir çocuk haline döndü öğrendik. 

Geçen yıl Ekim'den bu Eylül'e kadar güven kazanması,okulu sevimli kılma, kaygısını azaltma kısacası korkutan öğretmenin travmalarını onarma çabasıyla geçti. O 6 günde, geceleri kabuslar, yemek yiyememe nedeniyle kilo verme (kardeşim de üzüntüden aynı durundaydı), hastanelik olmasına varan bir dizi olumsuzluk yaşadık. Ev, Milli Eğitim Şura Salonu gibi öğretmen kaynıyor ama birimiz gidip öğretmenle  konuşamıyoruz. Anne-babayla aynı okuldaki çocuğu kapıdan burnunu uzatıp göremiyorlar. Sadece kural ve müfredat önemli çünkü. Disipliniyle övünen bir öğretmen de bazı veliler için aynı derecede önemli. Bizim aradığımız, azıcık çocuk görsün, sosyalleşsin, toplum içinde uyumlu bir birey gibi davransından öteye gitmiyordu oysa. Bu yüzden 6 gün sürdü macera, okul hayatı bitti, kendi  deyimiyle "Anneanne Okulu" na döndü :) 

Arada anne- babasının okulunda öğretmenini görüp korktu, okula adım atmaktan kaçındı ve en son anaokulu binası yanınca resmen sevindi çocuk. Gözle görülür bir sevinç, bir daha gitmeyeceğine  dair inancı pekişti. 

Bu yıl, benim okulumda tüm bunlardan haberi olan, sevecen ve katı kuralları olmayan bir öğretmeni var.  Henüz 4 olmamışken tam gün okul ve öğretmenin kuralcı tutumu onu zorlamışken, 5e ramak kala çok çabuk adapte olduğu bir okulu oldu. 

Hayattaki en büyük şanslardan birinin küçükken iyi bir öğretmene sahip olmak olduğu söylenir ya, gerçekten şans. Birilerinin aynı kabusu yaşamasına neden olmadığımı, şanssızlık olarak anılmamak istediğimi biliyorum bir kez daha.  

5 Ekim 2017 Perşembe

OKUL SERVİSLERİ

Geçen yazdan beri okul servisleri ile ilgili bir sürü vukuat okuduk, izledik.  Ev ve okul arasındaki dik.yokuşa, özellikle akşam saatlerinde bacalardan çıkan duman da eklenince geçen yıl ben de okul servisine para karşılığı yazılmıştım, evin önünden okula gidiş geliş, servis yolu uzatmasına rağmen rahattı. Tekli koltuk da konforlu.

Geçen yıldan beri, rahat koltuğumda  oturturken servis şoförüne ve rehber personel olan eşine koltukların kolçağının olmadığını, iki kişilik yere üçer kişi oturtuklarını ve emniyet kemeri tanımadıklarını falan defalarca dile getirdim. Bir öğretmen de yıllarca gidip geliyordu ve servisle kişisel ilişkileri baskındı, çok da ses çıkarmadı.

Bu yıl, yeğenim de benimle gidip gelebilsin diye bizim okulun ana sınıfına kaydolunca, aynı servisle gidiş saatlerimiz de uyunca ikimiz beraber kaydolduk. İlk haftaki oryantasyonda annem de geldi ve o da rahatsız oldu servisin içinden. Dile getirince tekli koltuğa oturtacakları söylendi. Hadi bizimki için çözüm bulundu, ya diğerleri?! Gördüğümüz velilerle de konuştuk ama mahalle komşuları diye olsa gerek gıkları çıkmadı.

Yeni yılda serviste yapılan tek iyileştirme, zorunlu tutulan kamera sistemiydi. Bir de, yetişkinlerin servise alınmayacağı. Piyango, okulun öğretmeni olmama rağmen bana da vurdu yani. Valilik izni ile binebiliyorum sanırım. Yine de, ihmallerden dolaylı olarak etkilensem de,  piyango bana da vursa da, denetimlerin olmasından memnunum. Velilerin de biraz daha ilgili ve sorumluluk sahibi olması şart ama. Yoksa, hangi koşullarda ve kime emanet edildiği belli olmayan çocuklarının başına bir şey geldiğinde dövünmek nafile!

OKUL SERVİSLERİ

Geçen yazdan beri okul servisleri ile ilgili bir sürü vukuat okuduk, izledik.  Ev ve okul arasındaki dik.yokuşa, özellikle akşam saatlerinde bacalardan çıkan duman da eklenince geçen yıl ben de okul servisine para karşılığı yazılmıştım, evin önünden okula gidiş geliş, servis yolu uzatmasına rağmen rahattı. Tekli koltuk da konforlu.

Geçen yıldan beri, rahat koltuğumda  oturturken servis şoförüne ve rehber personel olan eşine koltukların kolçağının olmadığını, iki kişilik yere üçer kişi oturtuklarını ve emniyet kemeri tanımadıklarını falan defalarca dile getirdim. Bir öğretmen de yıllarca gidip geliyordu ve servisle kişisel ilişkileri baskındı, çok da ses çıkarmadı.

Bu yıl, yeğenim de benimle gidip gelebilsin diye bizim okulun ana sınıfına kaydolunca, aynı servisle gidiş saatlerimiz de uyunca ikimiz beraber kaydolduk. İlk haftaki oryantasyonda annem de geldi ve o da rahatsız oldu servisin içinden. Dile getirince tekli koltuğa oturtacakları söylendi. Hadi bizimki için çözüm bulundu, ya diğerleri?! Gördüğümüz velilerle de konuştuk ama mahalle komşuları diye olsa gerek gıkları çıkmadı.

Yeni yılda serviste yapılan tek iyileştirme, zorunlu tutulan kamera sistemiydi. Bir de, yetişkinlerin servise alınmayacağı. Piyango, okulun öğretmeni olmama rağmen bana da vurdu yani. Valilik izni ile binebiliyorum sanırım. Yine de, ihmallerden dolaylı olarak etkilensem de,  piyango bana da vursa da, denetimlerin olmasından memnunum. Velilerin de biraz daha ilgili ve sorumluluk sahibi olması şart ama. Yoksa, hangi koşullarda ve kime emanet edildiği belli olmayan çocuklarının başına bir şey geldiğinde dövünmek nafile!

29 Eylül 2017 Cuma

KALIP YARGILAR

Aranızda kalıp yargıları olmayan, insanları " ....lar şöyledir." şeklinde genel tanımlara sokup etiketlememeli başaranınız var mıdır bilmiyorum.Varsa çok tebrik ediyorum. Ben ne kadar uğraşsam da % 100 başaramadım bugüne kadar, benim için mümkün mü bilmiyorum da zaten.

Her ne kadar etiketlememe konusunda en azından bir farkındalık, çokça da suçluluk duysam da kalıp yargılarım var benim. Mesela toplamda 15 ay çalıştığım ve bolca olumsuz yaşantılar sahibi olduğum Doğu şehri ve insanları hakkında. Tesadüfen bir programda, kızını zorla evlendiren, ensestle gündeme gelen, hırsız, vb. kimi görsem kesin oralı olduğu fikri üşüşüyor beynime. Çoğu zaman haklı da çıkıyorum ama bu yaftalama, önyargı hep kekremsi bir tat bırakıyor yine de. Kendinden bir hoşnutsuzluk hali. İsabet ettirmekten memnun, kalıp yargılardan memnuniyetsizlik hali. Bugün yine ekranda denk gelince aynı hislerle dolup yine sorguladım kendimi, buraya da kayıt düşmek istedim.

KALIP YARGILAR

Aranızda kalıp yargıları olmayan, insanları " ....lar şöyledir." şeklinde genel tanımlara sokup etiketlememeli başaranınız var mıdır bilmiyorum.Varsa çok tebrik ediyorum. Ben ne kadar uğraşsam da % 100 başaramadım bugüne kadar, benim için mümkün mü bilmiyorum da zaten.

Her ne kadar etiketlememe konusunda en azından bir farkındalık, çokça da suçluluk duysam da kalıp yargılarım var benim. Mesela toplamda 15 ay çalıştığım ve bolca olumsuz yaşantılar sahibi olduğum Doğu şehri ve insanları hakkında. Tesadüfen bir programda, kızını zorla evlendiren, ensestle gündeme gelen, hırsız, vb. kimi görsem kesin oralı olduğu fikri üşüşüyor beynime. Çoğu zaman haklı da çıkıyorum ama bu yaftalama, önyargı hep kekremsi bir tat bırakıyor yine de. Kendinden bir hoşnutsuzluk hali. İsabet ettirmekten memnun, kalıp yargılardan memnuniyetsizlik hali. Bugün yine ekranda denk gelince aynı hislerle dolup yine sorguladım kendimi, buraya da kayıt düşmek istedim.

22 Eylül 2017 Cuma

YENİ CUMHURBAŞKANI ADAYINIZ BENİM :)

Eylül geldi de geçiyor, hangi ara seminerler bitti, okul açıldı anlamadım bu yıl.

Seminerin ilk haftası, tam güne geçmeye adapteyle geçti. İkinci hafta pazartesi yeni müfredata ilgili bir seminer vardı. Bize yeni müfredatı sadece biri sunum yapan diğerleri oturan 4 kişi anlattı sözde. Abartısız yarım saat sürdü maksimum ve neyin değiştiği ile ilgili slaytlar atlandı, okunmadı bile. Sonra bir whatsapp grubu kurup bilgi paylaşımı yapılacağı söylendi, gecenin köründe bile abuk subuk kişisel paylaşımlar yapılınca ondan da çıktım dayanamayıp zaten :)

Sonra, aynı gün öğleden sonra müdürün haber vermeyi unuttuğu bir toplantım daha varmış. Okulda branşta tek olunca doğal olarak yılda 3 kez toplandığımız okul zümre başkanları toplantısına katılıyorum rutin. Yazın başından beri içimde bir his, bu yıl ilçe zümre başkanı olmaktan kurtulamayacağımı söylüyordu, gelenler arasından kura çekilirken yanımdaki öğretmene bunu söyledim. Aynı anda zınkkk kurada adım çıktı! Şom ağılının dramı,bölüm 1!

Yetmedi, 3 gün sonra onun da toplantısı vardı. 3 ilçeden katılan görev aşkıyla yanan 3 satirik katılmıştık toplantıya. Diğer 5 ilçenin temsilcileri yoktu. Başımızda sınıf öğretmenliğinden alan değişikliğiyle İngilizce öğretmeni olmuş bir eğitim yöneticisi, elinde ne isim listesi var ne de herhangi bir bilgisi, ona da ayrı bir kıl olduk, torpilin böylesine lanet okuduk, 3 mağdur kaynaştık falan. Gelmeyenlerden kura çekelim, gelen cezalandırılmısın önerilerimize kulak tıkadı, yine aramızda kura çekildi. Biri 8 aylık bebeği ve eşi kapıda bekler durumda, öteki Alzheimerlı babasını bırakıp gelmişti. " Kesin birimiz başkan, diğerimiz yardımcıyız, başkan ben olurum bu şansla!" dedim ikinciye. Zınkkkk yine çıktım kurada! Karşınızda koskoca Zonguldak İngilizce İl Zümre Başkanı duruyor:)  Bunun anlamı, her türlü angarya toplantıya katıl, bir sürü okunmayacak evrak hazırla demek! Geçen yılkiler müfredat değişikliği uğruna il dışı seminere katılmışlar, bu yıl öyle olsa bir teselli olurdu en azından.

"Eğer bu ülkede, cumhurbaşkanı falan da kurayla seçilirse kesin reis-i cumhurunuz benim, böyle biline!" geyiğiyle dolanıyorum o gün bu gündür.

YENİ CUMHURBAŞKANI ADAYINIZ BENİM :)

Eylül geldi de geçiyor, hangi ara seminerler bitti, okul açıldı anlamadım bu yıl.

Seminerin ilk haftası, tam güne geçmeye adapteyle geçti. İkinci hafta pazartesi yeni müfredata ilgili bir seminer vardı. Bize yeni müfredatı sadece biri sunum yapan diğerleri oturan 4 kişi anlattı sözde. Abartısız yarım saat sürdü maksimum ve neyin değiştiği ile ilgili slaytlar atlandı, okunmadı bile. Sonra bir whatsapp grubu kurup bilgi paylaşımı yapılacağı söylendi, gecenin köründe bile abuk subuk kişisel paylaşımlar yapılınca ondan da çıktım dayanamayıp zaten :)

Sonra, aynı gün öğleden sonra müdürün haber vermeyi unuttuğu bir toplantım daha varmış. Okulda branşta tek olunca doğal olarak yılda 3 kez toplandığımız okul zümre başkanları toplantısına katılıyorum rutin. Yazın başından beri içimde bir his, bu yıl ilçe zümre başkanı olmaktan kurtulamayacağımı söylüyordu, gelenler arasından kura çekilirken yanımdaki öğretmene bunu söyledim. Aynı anda zınkkk kurada adım çıktı! Şom ağılının dramı,bölüm 1!

Yetmedi, 3 gün sonra onun da toplantısı vardı. 3 ilçeden katılan görev aşkıyla yanan 3 satirik katılmıştık toplantıya. Diğer 5 ilçenin temsilcileri yoktu. Başımızda sınıf öğretmenliğinden alan değişikliğiyle İngilizce öğretmeni olmuş bir eğitim yöneticisi, elinde ne isim listesi var ne de herhangi bir bilgisi, ona da ayrı bir kıl olduk, torpilin böylesine lanet okuduk, 3 mağdur kaynaştık falan. Gelmeyenlerden kura çekelim, gelen cezalandırılmısın önerilerimize kulak tıkadı, yine aramızda kura çekildi. Biri 8 aylık bebeği ve eşi kapıda bekler durumda, öteki Alzheimerlı babasını bırakıp gelmişti. " Kesin birimiz başkan, diğerimiz yardımcıyız, başkan ben olurum bu şansla!" dedim ikinciye. Zınkkkk yine çıktım kurada! Karşınızda koskoca Zonguldak İngilizce İl Zümre Başkanı duruyor:)  Bunun anlamı, her türlü angarya toplantıya katıl, bir sürü okunmayacak evrak hazırla demek! Geçen yılkiler müfredat değişikliği uğruna il dışı seminere katılmışlar, bu yıl öyle olsa bir teselli olurdu en azından.

"Eğer bu ülkede, cumhurbaşkanı falan da kurayla seçilirse kesin reis-i cumhurunuz benim, böyle biline!" geyiğiyle dolanıyorum o gün bu gündür.

3 Eylül 2017 Pazar

BALKANLAR İZLENİMLERİ- BÖLÜM 2

Blog tematik bir blog olmayınca, gezi izlenimi arası ülke gündemi yazısı giriyor araya. Böyle çorba gibi biraz bu tarz kişisel bloglar farkındayım. Oysa anne-çocuk blogu yazsanız, "Gaz çıkardı, diş çıkardı, beni çileden çıkardı." temalı, birbiriyle alakalı bir gündeminiz olur. Bu blog da böyle, yapacak birşey yok!

İzlenimlere devam:

5- Gezdiğim her ülkede, bizim tarihi eserlerimizin çokluğu, doğal güzelliklerimiz vesaireyi kıyasladım ister istemez. Elimizdekilerin değerini bilmiyor, yeterince reklam yapmıyor, "herşey dahil" anlayışıyla elimizdekini değerlendiremiyoruz. Oysa, hızlı servis ne büyük bir değer, bunun reklamını bile yapsak yetermiş.
Belgrad Kalemegdan. "Castle" falan diye yol sormayın sakın, anlaşılmıyor.


6- Avrupa Birliği için çırpınan, iyimser bakan pek çok insan var bu topraklarda

Üniversitede Zeynep Göğüş bize 30 yıl sonra Avrupa Birliği ve Türkiye ilişkisini nasıl gördüğümüze dair bir ütopya yazdırmıştı. O zamanlar, ne kadar iyimser değilsem yine aynı fikirdeyim. Ucuz işgücü olmamız gibi aleyhimize olacak bir sürü etken varken artıları çok yaşayamayacağız kanısındayım. Ekonomik olarak güçlü olan ülkelerin rüyası AB, biz de o kulvarda değiliz hala.

Neyse, bu tezimi Belgrad'da bir dondurmacı doğruladı. Israrla euro ile alışveriş yapmak istedi bir arkadaşım. Diğer arkadaşım da, neden kabul etmedikllerini sorunca adam patladı: " Euro kullanmak istiyorsanız Kosova'ya gidin. Burası Sırbistan. Biz Avrupa Birliği'ne girmek istemiyoruz." dedi.
Orijinal Arnavut kaldırımları. Gece İşkodra'da gezerken çekmiştim. Bizde başta Taksim olmak üzere yok edildikleri için fotoğraflamak anlamlı geldi.

Rehberin daha önce anlattıklarına dayanarak, az maaşla AB ülkesi olanların İtalya, Almanya gibi zengin ülkelerin araba çöplüğü, ucuz iş gücü olduğu, genç nüfusun bu ülkelere  göçüp yaşam mücadelesi verdiği bir ortam Balkanlar. Adamın patlaması da, durumu özetledi aslında.


7- Üstteki maddeden bağımsız ve çok alakasız olarak tuvaletlere değineyim. Taharet musluğu Batı için bir gerçek değil haliyle.  Bunu bilerek temkinli davranırsanız, tüm tur otobüsleri yolcularıyla bırlıkte uzun kuyruklara girerseniz sorun yok ya da sabah otelde- akşam otelde, oh mis! Sağlıklı değil belki ama konforlu!

Şimdi bu mide burkan maddede bırakıyorum konuyu. Hazmetsin biraz :)

BALKANLAR İZLENİMLERİ- BÖLÜM 2

Blog tematik bir blog olmayınca, gezi izlenimi arası ülke gündemi yazısı giriyor araya. Böyle çorba gibi biraz bu tarz kişisel bloglar farkındayım. Oysa anne-çocuk blogu yazsanız, "Gaz çıkardı, diş çıkardı, beni çileden çıkardı." temalı, birbiriyle alakalı bir gündeminiz olur. Bu blog da böyle, yapacak birşey yok!

İzlenimlere devam:

5- Gezdiğim her ülkede, bizim tarihi eserlerimizin çokluğu, doğal güzelliklerimiz vesaireyi kıyasladım ister istemez. Elimizdekilerin değerini bilmiyor, yeterince reklam yapmıyor, "herşey dahil" anlayışıyla elimizdekini değerlendiremiyoruz. Oysa, hızlı servis ne büyük bir değer, bunun reklamını bile yapsak yetermiş.
Belgrad Kalemegdan. "Castle" falan diye yol sormayın sakın, anlaşılmıyor.


6- Avrupa Birliği için çırpınan, iyimser bakan pek çok insan var bu topraklarda

Üniversitede Zeynep Göğüş bize 30 yıl sonra Avrupa Birliği ve Türkiye ilişkisini nasıl gördüğümüze dair bir ütopya yazdırmıştı. O zamanlar, ne kadar iyimser değilsem yine aynı fikirdeyim. Ucuz işgücü olmamız gibi aleyhimize olacak bir sürü etken varken artıları çok yaşayamayacağız kanısındayım. Ekonomik olarak güçlü olan ülkelerin rüyası AB, biz de o kulvarda değiliz hala.

Neyse, bu tezimi Belgrad'da bir dondurmacı doğruladı. Israrla euro ile alışveriş yapmak istedi bir arkadaşım. Diğer arkadaşım da, neden kabul etmedikllerini sorunca adam patladı: " Euro kullanmak istiyorsanız Kosova'ya gidin. Burası Sırbistan. Biz Avrupa Birliği'ne girmek istemiyoruz." dedi.
Orijinal Arnavut kaldırımları. Gece İşkodra'da gezerken çekmiştim. Bizde başta Taksim olmak üzere yok edildikleri için fotoğraflamak anlamlı geldi.

Rehberin daha önce anlattıklarına dayanarak, az maaşla AB ülkesi olanların İtalya, Almanya gibi zengin ülkelerin araba çöplüğü, ucuz iş gücü olduğu, genç nüfusun bu ülkelere  göçüp yaşam mücadelesi verdiği bir ortam Balkanlar. Adamın patlaması da, durumu özetledi aslında.


7- Üstteki maddeden bağımsız ve çok alakasız olarak tuvaletlere değineyim. Taharet musluğu Batı için bir gerçek değil haliyle.  Bunu bilerek temkinli davranırsanız, tüm tur otobüsleri yolcularıyla bırlıkte uzun kuyruklara girerseniz sorun yok ya da sabah otelde- akşam otelde, oh mis! Sağlıklı değil belki ama konforlu!

Şimdi bu mide burkan maddede bırakıyorum konuyu. Hazmetsin biraz :)

31 Ağustos 2017 Perşembe

DÜNKÜ YAZIDAN SONRA...

Dünkü yazıda. tek taraflı yorum yapan, gıyabında ahkam kesip teşhis koyan uzmanları (!) eleştirmiştim. Üstüne bu basın açıklaması cuk oturdu, içim ferahladı.

İşte o basın açıklaması:



DÜNKÜ YAZIDAN SONRA...

Dünkü yazıda. tek taraflı yorum yapan, gıyabında ahkam kesip teşhis koyan uzmanları (!) eleştirmiştim. Üstüne bu basın açıklaması cuk oturdu, içim ferahladı.

İşte o basın açıklaması:



29 Ağustos 2017 Salı

VATAN ŞAŞMAZ OLAYI VE TEK.TARAFLILIK

Şu son olay yani Vatan Şaşmaz cinayeti, sunucu Murat Başoğlu'nun yeğeni ile yaşadığı ensest ilişkiyi unutturdu son 3 gündür. 43 yaşında bir adamın genç denebilecek yaşta vurularak öldürülmesi, üstelik eşinin hamile olduğu iddialarıyla çok vahim. Olayda, bana asıl vahim gelen ise uzman olduğunu iddia eden uzmanlık eğitimi olmayan her psikoloğun ekranlarda ahkam kesmesi, katıl zanlısı Filiz Aker'e OKB (Takıntılı- saplantılı) teşhisi koyması.

Sosyal psikolojide "güzel" olanı masum bulma eğilimimiz var tamam. Bir de, erkek egemen toplumda, kadının davetkar ve talepkar olduğu, masum yüzlü Vatan'ın asla karısını aldatmayacağı genel ve geçer doğru olarak her mecrada kabul görmüş havası var.

Günlerdir izliyorum haber ve yorumları. Her iki ailenin de iddiaları, polis raporları vs. Her bir detay incelenmeden, telefon kayıtları ortaya çıkmadan masum ve suçlu ayrımı yapılmış, karara varılmış çoğu mecrada.

İntihar girişimi, cinayet söylemleri olan silahlara meraklı ve sonuçta hem başkasını, hem kendini öldüren bir kadın var ortada tamam ama zaten katil aranmıyor, ortada duruyor. Saplantılı aşık diye etiketlenen kadının, daha çocukken annesinin ağabeyi tarafından vurulduğu, gençliğinde kaçırıldığı, en yakın arkadaşı tarafından dolandırıldığı,
telefon kayıtlarında ortaya çıktığı söylenen " Paranı şimdi veremem."  ifadesi ve iddialar doğruysa  Vatan Şaşmaz'ın da kadının parasını batırdığı ve evlerini satmak zorunda kaldığı gibi normal psikolojide kalmayı zorlaştıran detaylar bir yana atılıp "saplantılı aşık" yaftası fazla acımasız ve tek taraflı geliyor bana. "Güzel görünümlü, güzel gülüşlü adamlar eşlerini aldatmaz, kadın parası yemez!" nasıl yanlı bir iddia farkında olmadan inanmak istiyoruz belki masumiyete. Oysa sağduyu, birini gömerken ötekini yüceltmekten geçmiyor! Hele ki bilim, her açıdan bakmadan tek taraflı yorumlara dayanmıyor!

VATAN ŞAŞMAZ OLAYI VE TEK.TARAFLILIK

Şu son olay yani Vatan Şaşmaz cinayeti, sunucu Murat Başoğlu'nun yeğeni ile yaşadığı ensest ilişkiyi unutturdu son 3 gündür. 43 yaşında bir adamın genç denebilecek yaşta vurularak öldürülmesi, üstelik eşinin hamile olduğu iddialarıyla çok vahim. Olayda, bana asıl vahim gelen ise uzman olduğunu iddia eden uzmanlık eğitimi olmayan her psikoloğun ekranlarda ahkam kesmesi, katıl zanlısı Filiz Aker'e OKB (Takıntılı- saplantılı) teşhisi koyması.

Sosyal psikolojide "güzel" olanı masum bulma eğilimimiz var tamam. Bir de, erkek egemen toplumda, kadının davetkar ve talepkar olduğu, masum yüzlü Vatan'ın asla karısını aldatmayacağı genel ve geçer doğru olarak her mecrada kabul görmüş havası var.

Günlerdir izliyorum haber ve yorumları. Her iki ailenin de iddiaları, polis raporları vs. Her bir detay incelenmeden, telefon kayıtları ortaya çıkmadan masum ve suçlu ayrımı yapılmış, karara varılmış çoğu mecrada.

İntihar girişimi, cinayet söylemleri olan silahlara meraklı ve sonuçta hem başkasını, hem kendini öldüren bir kadın var ortada tamam ama zaten katil aranmıyor, ortada duruyor. Saplantılı aşık diye etiketlenen kadının, daha çocukken annesinin ağabeyi tarafından vurulduğu, gençliğinde kaçırıldığı, en yakın arkadaşı tarafından dolandırıldığı,
telefon kayıtlarında ortaya çıktığı söylenen " Paranı şimdi veremem."  ifadesi ve iddialar doğruysa  Vatan Şaşmaz'ın da kadının parasını batırdığı ve evlerini satmak zorunda kaldığı gibi normal psikolojide kalmayı zorlaştıran detaylar bir yana atılıp "saplantılı aşık" yaftası fazla acımasız ve tek taraflı geliyor bana. "Güzel görünümlü, güzel gülüşlü adamlar eşlerini aldatmaz, kadın parası yemez!" nasıl yanlı bir iddia farkında olmadan inanmak istiyoruz belki masumiyete. Oysa sağduyu, birini gömerken ötekini yüceltmekten geçmiyor! Hele ki bilim, her açıdan bakmadan tek taraflı yorumlara dayanmıyor!

28 Ağustos 2017 Pazartesi

BALKANLAR İZLENİMLERİ- BÖLÜM 1


11 Ağustos akşamı 21.30'da
İstanbul'dan başlayıp 19 Ağustos'ta yine orada biten bir Büyük Balkanlar turuna katıldım bu yaz. Öncesinde bir gün önceden kuzenime gittim, sonra da iki gece daha kaldım İstanbul'da.  Burada yurtdışı turları okullar açıkken yapılıyor maalesef, o takvim de bana uymuyor. Bir de ben büyükşehirlerde yaşarken, her tatil fırsatında ailemin yanına koştuğumdan oralardan kendi evimden tatile çıkma lüksümü de ötelemişim hep. Bu da geç bir farkındalık!

Neyse, otobüsle 8 gün dere tepe 8 ülke ne kadar gezilerse öyle gezdik Gezi yazısı olmayacak bu yazı, baştan söyleyeyim. İzlenimlerimi yazmayı seviyorum diye yazmışımdır daha önce. O halde gelsin izlenenler:
 Belgrad Moskova Otel (Einstein kalmış burada)
 Selanik Atatürk Müzesi ( Doğduğu ev, orijinal haliyle korunmamış, 2010'dan beri bu haliyle Şişli'deki müze gibi maalesef!)

1- Yunanistan, Makedonya, Arnavutluk, Hırvatistan, Karadağ, Bosna- Hersek, Sırbistan ve Bulgaristan rotamızdı. Ekonomilerini düzeltmeye yardımcı olduğumuzdan mı yoksa komşuluk ilişkilerinin gelişmişlik derecesinden midir bilmem, en sıcak ve güleryüzlü davrananlar Yunanlılar idi. Aynı izlenimi, bir hafta sonra oralarda olan bir arkadaşım da edinmiş.

Balkan Türkleri, bu sınıflandırmanın dışında tabii. Hemen iletişim kuran, Türk lirasını kabul eden esnaf da çok.

2- Rehberin anlattığına göre Türk turistler sayesinde tembelliği ile meşhur Karadağlılar üç Türkçe kelime öğrenmişler: Yavaş, sabır ve bekle:)

Ohrid'de (Okunuşu Ohri) festival varken denk geldik ve yarim saat sipariş vermek, bilinmez bir zamana da siparişin gelmesi olasılığına karşı garson tarafından uyarıldık. 5 mekan değiştirip en son sokak satıcısına sığındık. Mostar (Bosna-Hersek) 'da bulunan Türk kafesi dışında, hep bekledik. Bizim garsonların güleryüzlü ve eli çabuk olmasına hayran kalıp bir daha. Beklemekten çatlatarak işkence edilebilecek bir milletiz biz, düşmanlarımıza duyurulur:)
İşte Mostar Köprüsü ( Yıkıldıktan sonra inşa edilen haliyle tabii!)

3- Rehber eşliğinde, hiç konuşmadan gezdiğimiz anlarda bile, yerel halkın kendi arasında bizi gösterip "Turkas" vb. İfadeleri dikkat çekiciydi.

Demek ki, Cinliler, Japonlar gibi bizi birbirimize benzeten özelliklerimiz var. Grupça içinden çıkamadık çünkü fiziksel özelliklerimiz her telden çalıyordu, olsa olsa fevri ve aceleci yanımızdır diye karar verdik sonunda.

4-Euro üzerinden maaş alanlar çok şanslı. Yeme- içme gerçekten hesaplı Balkanlar'da. Örneğin; bira, buzlu çay ve 2 büyük patates kızartması 8.20 idi Selanik'te. Denize nazır güzel bir kafede üstelik. Biz TL kazananlar habire 4'le çarpıp bunalıma girdik. Paramız, biraz daha değerli olsaydı diye söylenip durduk.

Tura, 7 sabah kahvaltısı ve 5 akşam yemekleri dahil olduğu için, daha çok keyfi yemek yedik. Öğle yemeğinde, yanımızdaki alıştırmalılar, dondurma, kahve vs. ile geçiştirip bol bol gezdim ben.Tiran'da lokantada sipariş beklerken 1.5 saat çöp olup sadece panaromik gezince ders oldu, öğle yemeğine vakit harcamadık grupla.

Birkaç da fotoğraf paylaşıp sonraya erteliyorum devamı. Görüşmek üzere:)





BALKANLAR İZLENİMLERİ- BÖLÜM 1


11 Ağustos akşamı 21.30'da
İstanbul'dan başlayıp 19 Ağustos'ta yine orada biten bir Büyük Balkanlar turuna katıldım bu yaz. Öncesinde bir gün önceden kuzenime gittim, sonra da iki gece daha kaldım İstanbul'da.  Burada yurtdışı turları okullar açıkken yapılıyor maalesef, o takvim de bana uymuyor. Bir de ben büyükşehirlerde yaşarken, her tatil fırsatında ailemin yanına koştuğumdan oralardan kendi evimden tatile çıkma lüksümü de ötelemişim hep. Bu da geç bir farkındalık!

Neyse, otobüsle 8 gün dere tepe 8 ülke ne kadar gezilerse öyle gezdik Gezi yazısı olmayacak bu yazı, baştan söyleyeyim. İzlenimlerimi yazmayı seviyorum diye yazmışımdır daha önce. O halde gelsin izlenenler:
 Belgrad Moskova Otel (Einstein kalmış burada)
 Selanik Atatürk Müzesi ( Doğduğu ev, orijinal haliyle korunmamış, 2010'dan beri bu haliyle Şişli'deki müze gibi maalesef!)

1- Yunanistan, Makedonya, Arnavutluk, Hırvatistan, Karadağ, Bosna- Hersek, Sırbistan ve Bulgaristan rotamızdı. Ekonomilerini düzeltmeye yardımcı olduğumuzdan mı yoksa komşuluk ilişkilerinin gelişmişlik derecesinden midir bilmem, en sıcak ve güleryüzlü davrananlar Yunanlılar idi. Aynı izlenimi, bir hafta sonra oralarda olan bir arkadaşım da edinmiş.

Balkan Türkleri, bu sınıflandırmanın dışında tabii. Hemen iletişim kuran, Türk lirasını kabul eden esnaf da çok.

2- Rehberin anlattığına göre Türk turistler sayesinde tembelliği ile meşhur Karadağlılar üç Türkçe kelime öğrenmişler: Yavaş, sabır ve bekle:)

Ohrid'de (Okunuşu Ohri) festival varken denk geldik ve yarim saat sipariş vermek, bilinmez bir zamana da siparişin gelmesi olasılığına karşı garson tarafından uyarıldık. 5 mekan değiştirip en son sokak satıcısına sığındık. Mostar (Bosna-Hersek) 'da bulunan Türk kafesi dışında, hep bekledik. Bizim garsonların güleryüzlü ve eli çabuk olmasına hayran kalıp bir daha. Beklemekten çatlatarak işkence edilebilecek bir milletiz biz, düşmanlarımıza duyurulur:)
İşte Mostar Köprüsü ( Yıkıldıktan sonra inşa edilen haliyle tabii!)

3- Rehber eşliğinde, hiç konuşmadan gezdiğimiz anlarda bile, yerel halkın kendi arasında bizi gösterip "Turkas" vb. İfadeleri dikkat çekiciydi.

Demek ki, Cinliler, Japonlar gibi bizi birbirimize benzeten özelliklerimiz var. Grupça içinden çıkamadık çünkü fiziksel özelliklerimiz her telden çalıyordu, olsa olsa fevri ve aceleci yanımızdır diye karar verdik sonunda.

4-Euro üzerinden maaş alanlar çok şanslı. Yeme- içme gerçekten hesaplı Balkanlar'da. Örneğin; bira, buzlu çay ve 2 büyük patates kızartması 8.20 idi Selanik'te. Denize nazır güzel bir kafede üstelik. Biz TL kazananlar habire 4'le çarpıp bunalıma girdik. Paramız, biraz daha değerli olsaydı diye söylenip durduk.

Tura, 7 sabah kahvaltısı ve 5 akşam yemekleri dahil olduğu için, daha çok keyfi yemek yedik. Öğle yemeğinde, yanımızdaki alıştırmalılar, dondurma, kahve vs. ile geçiştirip bol bol gezdim ben.Tiran'da lokantada sipariş beklerken 1.5 saat çöp olup sadece panaromik gezince ders oldu, öğle yemeğine vakit harcamadık grupla.

Birkaç da fotoğraf paylaşıp sonraya erteliyorum devamı. Görüşmek üzere:)





26 Ağustos 2017 Cumartesi

TATİL YORGUNLUĞU

Yurtdışından döneli tam 1 hafta, Istanbul'dan döneli 5 gün olmuş. Zaman nasıl geçti bilmiyorum. Hazır boyanmış ve temizlenmiş eve, hazır yemeklere falan geldim ama hala yorgunum. 3 gündür yine dışarıdaydım. Tatilin yorgunluğunu atmak için yeni bir tatil lazım denir ya, o kafadayım :)

TATİL YORGUNLUĞU

Yurtdışından döneli tam 1 hafta, Istanbul'dan döneli 5 gün olmuş. Zaman nasıl geçti bilmiyorum. Hazır boyanmış ve temizlenmiş eve, hazır yemeklere falan geldim ama hala yorgunum. 3 gündür yine dışarıdaydım. Tatilin yorgunluğunu atmak için yeni bir tatil lazım denir ya, o kafadayım :)

9 Ağustos 2017 Çarşamba

ÖZ ÇEKEME!

2 hafta olmuş yazmayalı, arada yazmaya başlayıp sildim, yazıp taslağa attım yarım yamalak yazıyı. Sonra oturup ahkam kesmekten vazgeçip öyle bıraktım.

Hayatın koşturmacası, tatil rehaveti, evde tadilat  yorgunluğu ve badana hazırlığı gibi işler, yurtdışına ilk çıkış hazırlıkları (geç oldu, güç olmasın!) hepsi bir arada.

Kendi rutinimde dönerken belki de sizlerin medyadan şahit olduğunuz bir olay cereyan etti dün buralarda. Kars'tan kuzeniyle çalışmaya gelen 17 yaşındaki bir genç, ötekini kurtarmaya çalışırken dalgalara kapıldı.Bugün ailesi çadır kurmuş bekliyordu. Dün tüm telaşa, bugünse koluna girilip volta artırılan ailesine tanık olduk ailecek. Bir de, film izler gibi çocuğunu da kapıp gelenlere. Kardeşim, özçekime şahit olmuş ki artık kanım dondu:(

Bazıları insan olmakta zorlanıyor, insan olan da onlarla aynı havayı solumakta zorluk çekiyor!!!


ÖZ ÇEKEME!

2 hafta olmuş yazmayalı, arada yazmaya başlayıp sildim, yazıp taslağa attım yarım yamalak yazıyı. Sonra oturup ahkam kesmekten vazgeçip öyle bıraktım.

Hayatın koşturmacası, tatil rehaveti, evde tadilat  yorgunluğu ve badana hazırlığı gibi işler, yurtdışına ilk çıkış hazırlıkları (geç oldu, güç olmasın!) hepsi bir arada.

Kendi rutinimde dönerken belki de sizlerin medyadan şahit olduğunuz bir olay cereyan etti dün buralarda. Kars'tan kuzeniyle çalışmaya gelen 17 yaşındaki bir genç, ötekini kurtarmaya çalışırken dalgalara kapıldı.Bugün ailesi çadır kurmuş bekliyordu. Dün tüm telaşa, bugünse koluna girilip volta artırılan ailesine tanık olduk ailecek. Bir de, film izler gibi çocuğunu da kapıp gelenlere. Kardeşim, özçekime şahit olmuş ki artık kanım dondu:(

Bazıları insan olmakta zorlanıyor, insan olan da onlarla aynı havayı solumakta zorluk çekiyor!!!


23 Temmuz 2017 Pazar

ANALİZLER

Magazin basını, kimin kiminle ne yaptığını değil de kimin hangi ruh haliyle neyi, niçin yaptığını takip etme aracı benim açımdan. İnsanı kapsayan herşey psikolojiyi de ilgilendiriyor, dolayısıyla rehberlik ve psikolojik danışma okumuş beni de.

En son Alişan, nişanlısı ile ilgili bir röportaj vermiş. Ayağına terlik getirmesini beklediği, cumhurbaşkanına söz verdiği  ve yaşı 41 olduğu için evlenmeye karar verdiği, çok seksi, cazip ve güzel kategorisine girmediği için eş olarak seçtiği gibi satır başları var röportajın. Bir grup, kadını yerin dibine soktuğu için boğazlamak istiyor Alişan'ı, bir grup ise kendinden buluyor, bağrına basıyor. Beni de zaten röportajdan çok, bu yorumlar bitiriyor:) Sosyoloji okunsa tez yazılır, doktora derecesi alınır, o derece!

Bir kısım kadın için, erkeğe terlik sunmak, ayağını yıkamak (o suyu ziyan etmeyip içmek, iyi iğrençleşmeyeyim!), erkeği hürmet edilesi bir varlık olarak girmek bir yaşam biçimi, bunu biliyoruz.

Okuyup meslek sahibi olsa da, maddi olarak eşine bağımlı olmasa da bazı kadınların mayası, eşit şartlarda devgi, saygı ve güven ilişkisine uymuyor. Bünye, erkeği hep olmazsa olmaz, o olmadan yaşanmaz, gitmemesi için hizmetten ödün verilmez bir korunmaz duruma sokuyor. Eşit bir düzlemde, mutlu ve huzurlaysa bir erkeği hayatında tutan kadından temel farkları,mizahtan öte yetiştirilme tarzı bence yani işin psikolojik boyutundan daha baskın sosyolojik yanı. Ailede kız ve erkek çocuk ayrımı yapılmamış, kızlar erkeğin yatağını, yemeğini hazırlamaya amade yetiştirilmemiş, birey olarak değerli kılınmışsa büyüdüğünde illa bir erkekle var olma derdi olmuyor kadının. Evli ya da bekar, yalnız ya da partnerli hep aynı dik duruş sağlanabiliyor o zaman, kendisine değer vermeyen karşı cinse sırt dönebilme tavrı da.

Ha sanmam ki, bu açıklamalardan sonra nişanlısı Alişan'ı terketsin. 5 yıl önce tanışmış, adam arada defalarca başkalarıyla evlenme planları yapmış, artık cumhurbaşkanına evlilik sözü verdiğinde ona denk gelmiş! O böyle baksa, evliliğe tutulacak söz diye bakan bir adama bulaşmazdı zaten!

Uzun lafın kısası, bu tarz ilişkileri  ve yaklaşımları görünce, " İyi ki kızımız olmuş!" diye büyüten, ters düştüğümüz anlarda bile sesimizi baskılamayan tüm aileme teşekkür edesim geliyor. Bugün kaybedeli tam 2 yıl oldu ama dik.duruşlu anneannem hepimizde çok etkili. O bazı açılardan bize göre daha geleneksel olsa da, ailedeki tüm kadınlar onun sayesinde dimdik!

ANALİZLER

Magazin basını, kimin kiminle ne yaptığını değil de kimin hangi ruh haliyle neyi, niçin yaptığını takip etme aracı benim açımdan. İnsanı kapsayan herşey psikolojiyi de ilgilendiriyor, dolayısıyla rehberlik ve psikolojik danışma okumuş beni de.

En son Alişan, nişanlısı ile ilgili bir röportaj vermiş. Ayağına terlik getirmesini beklediği, cumhurbaşkanına söz verdiği  ve yaşı 41 olduğu için evlenmeye karar verdiği, çok seksi, cazip ve güzel kategorisine girmediği için eş olarak seçtiği gibi satır başları var röportajın. Bir grup, kadını yerin dibine soktuğu için boğazlamak istiyor Alişan'ı, bir grup ise kendinden buluyor, bağrına basıyor. Beni de zaten röportajdan çok, bu yorumlar bitiriyor:) Sosyoloji okunsa tez yazılır, doktora derecesi alınır, o derece!

Bir kısım kadın için, erkeğe terlik sunmak, ayağını yıkamak (o suyu ziyan etmeyip içmek, iyi iğrençleşmeyeyim!), erkeği hürmet edilesi bir varlık olarak girmek bir yaşam biçimi, bunu biliyoruz.

Okuyup meslek sahibi olsa da, maddi olarak eşine bağımlı olmasa da bazı kadınların mayası, eşit şartlarda devgi, saygı ve güven ilişkisine uymuyor. Bünye, erkeği hep olmazsa olmaz, o olmadan yaşanmaz, gitmemesi için hizmetten ödün verilmez bir korunmaz duruma sokuyor. Eşit bir düzlemde, mutlu ve huzurlaysa bir erkeği hayatında tutan kadından temel farkları,mizahtan öte yetiştirilme tarzı bence yani işin psikolojik boyutundan daha baskın sosyolojik yanı. Ailede kız ve erkek çocuk ayrımı yapılmamış, kızlar erkeğin yatağını, yemeğini hazırlamaya amade yetiştirilmemiş, birey olarak değerli kılınmışsa büyüdüğünde illa bir erkekle var olma derdi olmuyor kadının. Evli ya da bekar, yalnız ya da partnerli hep aynı dik duruş sağlanabiliyor o zaman, kendisine değer vermeyen karşı cinse sırt dönebilme tavrı da.

Ha sanmam ki, bu açıklamalardan sonra nişanlısı Alişan'ı terketsin. 5 yıl önce tanışmış, adam arada defalarca başkalarıyla evlenme planları yapmış, artık cumhurbaşkanına evlilik sözü verdiğinde ona denk gelmiş! O böyle baksa, evliliğe tutulacak söz diye bakan bir adama bulaşmazdı zaten!

Uzun lafın kısası, bu tarz ilişkileri  ve yaklaşımları görünce, " İyi ki kızımız olmuş!" diye büyüten, ters düştüğümüz anlarda bile sesimizi baskılamayan tüm aileme teşekkür edesim geliyor. Bugün kaybedeli tam 2 yıl oldu ama dik.duruşlu anneannem hepimizde çok etkili. O bazı açılardan bize göre daha geleneksel olsa da, ailedeki tüm kadınlar onun sayesinde dimdik!

20 Temmuz 2017 Perşembe

90LARA GÜZELLEME

Harun Kolçak'ın ölümü sonrası, YouTube'da şarkı altlarına yazılan yorumlara, ekşi sözlük yorumlarına falan baktım. Bir kısmı yani 90ları yaşamış olanlar, o zamanlarda çocuk ya da ergen olanlar "geçmişini kaybettiğini" yazmış.

Aynı kuşaktan olan ben de, o devirlerden kim vefat etse, garip bir iç burkulması hissediyorum nedense. Harun Kolçak, sesini çok beğendiğim ama şarkılarını her zaman sevmediğin bir isimdi mesela ve aynı hissi yine yaşadım. Ha Ben Sizin Babanızım diyen Barbaros Hayrettin'e birşey olsa aynı derecede burulur muyuz bilmem :)

90ların çocuk ve ergenleri, o günleri hatırlatan herşeye biraz daha duygusal yaklaşıyoruz, o dönemin naif, dertsiz ve tasasız halini özlüyoruz sanki (Çok sevmediğin ortaokul yıllarının bir kısmı denk  gelse de hissim aynı.) Sadece çocuk olduğumuz için bize tozpembe göründüğü için değil, dünyanın genel hali bugünden daha korunaklı olduğu için belki de!

90LARA GÜZELLEME

Harun Kolçak'ın ölümü sonrası, YouTube'da şarkı altlarına yazılan yorumlara, ekşi sözlük yorumlarına falan baktım. Bir kısmı yani 90ları yaşamış olanlar, o zamanlarda çocuk ya da ergen olanlar "geçmişini kaybettiğini" yazmış.

Aynı kuşaktan olan ben de, o devirlerden kim vefat etse, garip bir iç burkulması hissediyorum nedense. Harun Kolçak, sesini çok beğendiğim ama şarkılarını her zaman sevmediğin bir isimdi mesela ve aynı hissi yine yaşadım. Ha Ben Sizin Babanızım diyen Barbaros Hayrettin'e birşey olsa aynı derecede burulur muyuz bilmem :)

90ların çocuk ve ergenleri, o günleri hatırlatan herşeye biraz daha duygusal yaklaşıyoruz, o dönemin naif, dertsiz ve tasasız halini özlüyoruz sanki (Çok sevmediğin ortaokul yıllarının bir kısmı denk  gelse de hissim aynı.) Sadece çocuk olduğumuz için bize tozpembe göründüğü için değil, dünyanın genel hali bugünden daha korunaklı olduğu için belki de!

15 Temmuz 2017 Cumartesi

KAYNAŞTIRMA


Bir önceki yazıma Öğrenen Anne, bizdeki kaynaştırma eğitiminin ne durumda olduğunu soran bir yorum yazmış. Hem ona bir cevap olsun bu yazı, hem de merak edenlere genel bir gözlem yazısı.

1- Bir çocuğun kaynaştırma eğitimine yani Bireyselleştirilmiş Eğitim Programı"na tabi olması için, öncelikle okul rehber öğretmeni ya da  PDR mezunlarının tercih ettiği adıyla okul psikolojik danışmanı ya da öğretmen tarafından tespit edilmesi gerekiyor. Rehberlik Araştırma Merkezi ve uzman hekim yönlendirmesi ise ancak velinin ikna edilmesiyle mümkün. Yani en önemli adım: VELİNİN DURUMU KABULÜ.

2- Velilerin bir kısmının çekincesi, çocuğun etiketlenmesi ve bu raporun resmi olması nedeniyle ürküyorlar. Fiziksel engelde kabul daha kolayken, psikolojik ve zihinsel sorunlarda etiketlenme daha çok endişe yaratıyor. BEPli öğrenci gibi bir tanım var dilden dile ve çocuk dışında sınıf arkadaşları da raporlu olduğunu biliyor eğer öğretmen boşboğazsa. Özel durumun saklanması değil burada beklenen ama damgalamaktan kaçınmak gerek kanımca, bu da ince bir sınır.

3- Çocuğun muaf olmadığı derslerden - örneğin işitme engeli olan yabancı dilden muaf- o dersin öğretmeninin BEP planı denen, o çocuğun seviyesine uygun ayrı bir plan hazırlaması gerekiyor. Sınavlarda da diğer çocuklardan ayrı, onun seviyesine uygun sorular hazırlanması sürecin gereği.

4- BEP raporu olan öğrenci için ayrıca Destek Odası Eğitimi denen, sınıf dışında bireysel ya da aynı durumdaki birkaç öğrenciyle ders görebileceği sınıf açılması da mümkün. Bu, öğretmenin tasarrufunda, en azından uygulama öyle.

5- Kişisel gözlemim, daha önceki yıllarda ayrı program hazırlamak eziyetli diye kaynaştırma öğrencisine denk gelmek istemeyen öğretmen grubu, Destek Eğitim Odası % 25  fazla ek ders kazandırıyor diye sevinir durumda. Bunu bu yıl idarecilere de, öğretmenlere de söyledim dayanamayıp! Çünkü bizim okulda yarış haline geldi bir ara, het açan ötekini eleştirdi, kendisininkini gerekli buldu sadece. Ek ders zamanı da, oturup para hesapladı.

Çocuğun ekstra ve bireysel eğitim alma şansı güzel ama eğitim verecek donanımlı personel lazım. Hiçbirinizin birer günlük seminerler dışında eğitimi yok, bu ayrı bir uzmanlık alanı. MEB, Hizmetiçi Eğitim'de de kurslar açıyor ama haftalık bunlar ve sınırlı sayıda kişi alınıyor, torpil döndüğü de hep konuşuluyor.

6- Geçen yaz ve bu yaz, okulların tam güne geçmesiyle okullarında fazlalık yani norm fazlası durumuna düşen öğretmenlere Özel Eğitim Kursu açıldı her ilde. Normalde bilirsiniz 4 yıllık bölümler Özel Eğitim alanındakiler, ister üstün zekalı olsun, ister işitme engeli het biri ayrı uzmanlık gerektirir. Bu kurs ise, boş oturacak öğretmene istihdam alanı yaratmak ve alan mezunu az olduğu için yerini doldurmak amaçlı açılıyor. Bizim okulda, bir sınıf öğretmeni aldı bu eğitimi bu yaz, seneye özel eğitim sınıfı açacak mesela.

7- Öğretmenlerle ilgili yanlış bulduğum uygulamalara karşı savunmacı yazılar yazdığım kadar deli gibi eleştirel olduğumu bilirsiniz.  Bu BEP uygulaması, öğretmeni ayrı sınıf açacaksa maddi olarak ihya eden (% 25 fazlalık 13 TL gibi birşey!) gibi görülüyor bazı açgözlüler tarafından ama ortada uzman olunmayan bir eğitim sizkonusu. Bir de, 30-40 kişilik sınıflarda, kime neyin bireyselleştirilmiş eğitimi diye de gülerler adama.

Yani iyi niyetli bir çaba ama yetersiz ve aciz bence. Çocuğu kaynaştırmaya tabi tutarken sınıfın kaynamaması  nasıl sağlanacak onu düşünen yok. Ders 40 dakika ve her sınıfta bir de raporu olmadığı halde özel durumu olduğu belli bir dolu çocuk var. Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu, Disleksi vs. tavan yapmış durumda ama ailenin gözünde çocuk çok akıllı, bu yüzden yerinde duramıyor. Özetle, kaynaşırken arada kaynamamak için çok ciddi düzenlemeler lazım sistemde.

Bunlar yaşadıklarım, gözlemlerim ve düşündüklerim. Umarım açıklayıcı olmuştur.


KAYNAŞTIRMA


Bir önceki yazıma Öğrenen Anne, bizdeki kaynaştırma eğitiminin ne durumda olduğunu soran bir yorum yazmış. Hem ona bir cevap olsun bu yazı, hem de merak edenlere genel bir gözlem yazısı.

1- Bir çocuğun kaynaştırma eğitimine yani Bireyselleştirilmiş Eğitim Programı"na tabi olması için, öncelikle okul rehber öğretmeni ya da  PDR mezunlarının tercih ettiği adıyla okul psikolojik danışmanı ya da öğretmen tarafından tespit edilmesi gerekiyor. Rehberlik Araştırma Merkezi ve uzman hekim yönlendirmesi ise ancak velinin ikna edilmesiyle mümkün. Yani en önemli adım: VELİNİN DURUMU KABULÜ.

2- Velilerin bir kısmının çekincesi, çocuğun etiketlenmesi ve bu raporun resmi olması nedeniyle ürküyorlar. Fiziksel engelde kabul daha kolayken, psikolojik ve zihinsel sorunlarda etiketlenme daha çok endişe yaratıyor. BEPli öğrenci gibi bir tanım var dilden dile ve çocuk dışında sınıf arkadaşları da raporlu olduğunu biliyor eğer öğretmen boşboğazsa. Özel durumun saklanması değil burada beklenen ama damgalamaktan kaçınmak gerek kanımca, bu da ince bir sınır.

3- Çocuğun muaf olmadığı derslerden - örneğin işitme engeli olan yabancı dilden muaf- o dersin öğretmeninin BEP planı denen, o çocuğun seviyesine uygun ayrı bir plan hazırlaması gerekiyor. Sınavlarda da diğer çocuklardan ayrı, onun seviyesine uygun sorular hazırlanması sürecin gereği.

4- BEP raporu olan öğrenci için ayrıca Destek Odası Eğitimi denen, sınıf dışında bireysel ya da aynı durumdaki birkaç öğrenciyle ders görebileceği sınıf açılması da mümkün. Bu, öğretmenin tasarrufunda, en azından uygulama öyle.

5- Kişisel gözlemim, daha önceki yıllarda ayrı program hazırlamak eziyetli diye kaynaştırma öğrencisine denk gelmek istemeyen öğretmen grubu, Destek Eğitim Odası % 25  fazla ek ders kazandırıyor diye sevinir durumda. Bunu bu yıl idarecilere de, öğretmenlere de söyledim dayanamayıp! Çünkü bizim okulda yarış haline geldi bir ara, het açan ötekini eleştirdi, kendisininkini gerekli buldu sadece. Ek ders zamanı da, oturup para hesapladı.

Çocuğun ekstra ve bireysel eğitim alma şansı güzel ama eğitim verecek donanımlı personel lazım. Hiçbirinizin birer günlük seminerler dışında eğitimi yok, bu ayrı bir uzmanlık alanı. MEB, Hizmetiçi Eğitim'de de kurslar açıyor ama haftalık bunlar ve sınırlı sayıda kişi alınıyor, torpil döndüğü de hep konuşuluyor.

6- Geçen yaz ve bu yaz, okulların tam güne geçmesiyle okullarında fazlalık yani norm fazlası durumuna düşen öğretmenlere Özel Eğitim Kursu açıldı her ilde. Normalde bilirsiniz 4 yıllık bölümler Özel Eğitim alanındakiler, ister üstün zekalı olsun, ister işitme engeli het biri ayrı uzmanlık gerektirir. Bu kurs ise, boş oturacak öğretmene istihdam alanı yaratmak ve alan mezunu az olduğu için yerini doldurmak amaçlı açılıyor. Bizim okulda, bir sınıf öğretmeni aldı bu eğitimi bu yaz, seneye özel eğitim sınıfı açacak mesela.

7- Öğretmenlerle ilgili yanlış bulduğum uygulamalara karşı savunmacı yazılar yazdığım kadar deli gibi eleştirel olduğumu bilirsiniz.  Bu BEP uygulaması, öğretmeni ayrı sınıf açacaksa maddi olarak ihya eden (% 25 fazlalık 13 TL gibi birşey!) gibi görülüyor bazı açgözlüler tarafından ama ortada uzman olunmayan bir eğitim sizkonusu. Bir de, 30-40 kişilik sınıflarda, kime neyin bireyselleştirilmiş eğitimi diye de gülerler adama.

Yani iyi niyetli bir çaba ama yetersiz ve aciz bence. Çocuğu kaynaştırmaya tabi tutarken sınıfın kaynamaması  nasıl sağlanacak onu düşünen yok. Ders 40 dakika ve her sınıfta bir de raporu olmadığı halde özel durumu olduğu belli bir dolu çocuk var. Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu, Disleksi vs. tavan yapmış durumda ama ailenin gözünde çocuk çok akıllı, bu yüzden yerinde duramıyor. Özetle, kaynaşırken arada kaynamamak için çok ciddi düzenlemeler lazım sistemde.

Bunlar yaşadıklarım, gözlemlerim ve düşündüklerim. Umarım açıklayıcı olmuştur.


7 Temmuz 2017 Cuma

ENGELLER

Şarkıcı Çılgın Sedat'ın (bu da nasıl bir unvansa!) engelli oğlu için " Hayvana benziyor." yorumları yapan yaratıkların olduğunu okumuş ya da izlemişsinizdir belki. Aynı günlerde haber spikeri Sonay Dikkaya'nın işini gücünü bırakıp Orlando'ya yerleştiğine dair bir röportajına denk geldim. 4 yaşında otizm tanısı almış oğluyla meraklı ve eleştirel gözlerden uzak, otizmi anlayan insanlarla yaşamanın konforundan bahsediyordu.

Engellilerin ya saklanıp evlere hapsedildiği, görmezden gelinip yok sayıldığı ya da gözlerin dikildiği, farklı olduklarını bakışlarla anlattığımız bir coğrafyadayız maalesef. Biri çok yakın olmak üzere iki engelli arkadaşım var ve bunlar derecelerle üniversiteye girmiş, akademik kariyer de yapan meslek sahibi insanlar. Buna rağmen, o dikizci bakışlar tüm başardıklarını ezip geçen delici bir bakış olabiliyor. Sanki karşısındaki bir sirk hayvanı (onların çektiği de ayrı hikaye!) ve izlenmek için bu dünyaya gelmiş sanki.

Özellikle daha önce bir yazımda bahsettiğim G. (doğuştan vücudunun bir kısmı felçli) ile bir yere gittiğimizde gözlerimle o gözleri yiyelim geliyor, yanında birşey söylesem o kırılacak diye susup kalıyorum. Görme engelli M.ile aynı tez danışmanının mağdurları ( ne zamandır bahsetmemiştim değil mi? :) olarak bir arkadaşlığımız başladı. G. ile olduğu kadar mesai harcamadık beraber ama en son Denizli' de bayağı birlikte zaman geçirdik. Yine o tanıdık bakışlara maruz kaldık. Kongrede sunu yaparken hayran bırakan bir performans ve sonrasında engelini fark edince meraklı bakışlar...

Engelli adayları olarak birlikte yaşamayı öğrenmek için bir sempozyumda dinlediğim Doç. Dr. Hande Sart'ın dediği gibi tekerlekli sandalyeye oturup empati alıştırmaları yapmak yerine engelli arkadaş edinmek mi doğru yol bilmiyorum çünkü ben ne kadar yol aldım emin değilim. Sadece çocukken evlerine misafirliğe gittiğimizde, annemin arkadaşının Down sendromlu oğlu kolonya tuttuğunda ondan ürken çocuk değilim artık!


ENGELLER

Şarkıcı Çılgın Sedat'ın (bu da nasıl bir unvansa!) engelli oğlu için " Hayvana benziyor." yorumları yapan yaratıkların olduğunu okumuş ya da izlemişsinizdir belki. Aynı günlerde haber spikeri Sonay Dikkaya'nın işini gücünü bırakıp Orlando'ya yerleştiğine dair bir röportajına denk geldim. 4 yaşında otizm tanısı almış oğluyla meraklı ve eleştirel gözlerden uzak, otizmi anlayan insanlarla yaşamanın konforundan bahsediyordu.

Engellilerin ya saklanıp evlere hapsedildiği, görmezden gelinip yok sayıldığı ya da gözlerin dikildiği, farklı olduklarını bakışlarla anlattığımız bir coğrafyadayız maalesef. Biri çok yakın olmak üzere iki engelli arkadaşım var ve bunlar derecelerle üniversiteye girmiş, akademik kariyer de yapan meslek sahibi insanlar. Buna rağmen, o dikizci bakışlar tüm başardıklarını ezip geçen delici bir bakış olabiliyor. Sanki karşısındaki bir sirk hayvanı (onların çektiği de ayrı hikaye!) ve izlenmek için bu dünyaya gelmiş sanki.

Özellikle daha önce bir yazımda bahsettiğim G. (doğuştan vücudunun bir kısmı felçli) ile bir yere gittiğimizde gözlerimle o gözleri yiyelim geliyor, yanında birşey söylesem o kırılacak diye susup kalıyorum. Görme engelli M.ile aynı tez danışmanının mağdurları ( ne zamandır bahsetmemiştim değil mi? :) olarak bir arkadaşlığımız başladı. G. ile olduğu kadar mesai harcamadık beraber ama en son Denizli' de bayağı birlikte zaman geçirdik. Yine o tanıdık bakışlara maruz kaldık. Kongrede sunu yaparken hayran bırakan bir performans ve sonrasında engelini fark edince meraklı bakışlar...

Engelli adayları olarak birlikte yaşamayı öğrenmek için bir sempozyumda dinlediğim Doç. Dr. Hande Sart'ın dediği gibi tekerlekli sandalyeye oturup empati alıştırmaları yapmak yerine engelli arkadaş edinmek mi doğru yol bilmiyorum çünkü ben ne kadar yol aldım emin değilim. Sadece çocukken evlerine misafirliğe gittiğimizde, annemin arkadaşının Down sendromlu oğlu kolonya tuttuğunda ondan ürken çocuk değilim artık!


27 Haziran 2017 Salı

BÜLBÜLÜ ÖLDÜRMEK VE TESBİH AĞACININ GÖLGESİNDE: 55 YİL ARA


Bülbülü Öldürmek romanını okudunuz mu bilmiyorum ama 55 yıl sonra devamı niteliğinde bit roman yayınlandı. Tesbih Ağacının Gölgesinde, yazarı Harper Lee'nin 2016 yılındaki ölümünden bir yıl önce çıkmış piyasaya.

Ben ilk kitabı da geçen yıl falan okudum. Kitap adından çok yazar adına bakıp okuyan okuyucu tipiyim ben. Bu aslında, yeni ve yetenekli de olabilecek yazarlara kapıyı çok da açık bırakmayan, belki de yanlış bir tutum.O yüzden geç okudum ilkini tüm popülaritesine rağmen.

Neyse, kafamda hep bir erkek imajı çizen Harper Lee, bu kadar aralıkla bir devam romanı sunmuş ya da bu kitap sonradan bulunmuş. Nette bu konuda bir muğlaklık var. Hangisi geçerli olursa olsun ilginç bir ara iki roman arasındaki. Araya 55 yıl gibi, bazılarımızın ömür süresi sığıyor. Teyzem 52 yıl yaşadı benim:(  İlkini okusa ikinciye denk gelemeyecekti yani.

BÜLBÜLÜ ÖLDÜRMEK VE TESBİH AĞACININ GÖLGESİNDE: 55 YİL ARA


Bülbülü Öldürmek romanını okudunuz mu bilmiyorum ama 55 yıl sonra devamı niteliğinde bit roman yayınlandı. Tesbih Ağacının Gölgesinde, yazarı Harper Lee'nin 2016 yılındaki ölümünden bir yıl önce çıkmış piyasaya.

Ben ilk kitabı da geçen yıl falan okudum. Kitap adından çok yazar adına bakıp okuyan okuyucu tipiyim ben. Bu aslında, yeni ve yetenekli de olabilecek yazarlara kapıyı çok da açık bırakmayan, belki de yanlış bir tutum.O yüzden geç okudum ilkini tüm popülaritesine rağmen.

Neyse, kafamda hep bir erkek imajı çizen Harper Lee, bu kadar aralıkla bir devam romanı sunmuş ya da bu kitap sonradan bulunmuş. Nette bu konuda bir muğlaklık var. Hangisi geçerli olursa olsun ilginç bir ara iki roman arasındaki. Araya 55 yıl gibi, bazılarımızın ömür süresi sığıyor. Teyzem 52 yıl yaşadı benim:(  İlkini okusa ikinciye denk gelemeyecekti yani.

23 Haziran 2017 Cuma

DUZ MEMUR

Ve seminer dönemi bitti, tatil başladı :) Hani şu 3 ay olduğu iddia edilen tatil.

Seminer döneminde, öğrenci yok, evrak işleri var ya düz memurluk ne demek anlıyoruz. Düz memur, öğretmen, doktor gibi bir yamuk (!) bir unvanı olmayan sayın kişi :) Tabir bana ait değil, genel tanım memur yerine düz memur çünkü biz de memuruz, devlette çalışan mimar da.

Düz memur demişken...Önünde saatler ve evraklar var, o gün içinde bitmesi şartsa esnek tarife. Ya bitirir rahatlar, ya erteler telefonda lak lak, çay molası, örgü ile geçirirsin. Bizde 10 gün olunca süre hep bir meşguliyet vardı, sıkılmaya zaman kalmadı, kalanında da kitap ya da sohbetle geçti zaman.

İşte o kalan  zanan bana dokundu. Yapılacak iş yok ama kaytarmış gibi hissettim o anlarda. Bol bol okudum ama okuduğum kendime. Torununa patik ören emekliliği gelmiş falanca teyze hissi. Velhasıl kelam, tüm serzenişlerime ve yorgunluğa rağmen öğrenci yoksa okul okul değil, 40 dakika gırtlak patlatmıyorsan mesai gereksiz. Kolay ve acısız ama gereksiz. Bir de, düz memuriyetin rutini bana göre değil, o kadar boşluk bünyeye zarar. Aralarında işini hakkıyla yapana (çok rastlamasak da!) kolay gelsin.

DUZ MEMUR

Ve seminer dönemi bitti, tatil başladı :) Hani şu 3 ay olduğu iddia edilen tatil.

Seminer döneminde, öğrenci yok, evrak işleri var ya düz memurluk ne demek anlıyoruz. Düz memur, öğretmen, doktor gibi bir yamuk (!) bir unvanı olmayan sayın kişi :) Tabir bana ait değil, genel tanım memur yerine düz memur çünkü biz de memuruz, devlette çalışan mimar da.

Düz memur demişken...Önünde saatler ve evraklar var, o gün içinde bitmesi şartsa esnek tarife. Ya bitirir rahatlar, ya erteler telefonda lak lak, çay molası, örgü ile geçirirsin. Bizde 10 gün olunca süre hep bir meşguliyet vardı, sıkılmaya zaman kalmadı, kalanında da kitap ya da sohbetle geçti zaman.

İşte o kalan  zanan bana dokundu. Yapılacak iş yok ama kaytarmış gibi hissettim o anlarda. Bol bol okudum ama okuduğum kendime. Torununa patik ören emekliliği gelmiş falanca teyze hissi. Velhasıl kelam, tüm serzenişlerime ve yorgunluğa rağmen öğrenci yoksa okul okul değil, 40 dakika gırtlak patlatmıyorsan mesai gereksiz. Kolay ve acısız ama gereksiz. Bir de, düz memuriyetin rutini bana göre değil, o kadar boşluk bünyeye zarar. Aralarında işini hakkıyla yapana (çok rastlamasak da!) kolay gelsin.

19 Haziran 2017 Pazartesi

YETERLİLİK DEMİŞKEN

Öğretmen strateji belgesi Resmi Gazete'de yayınlandı, haklı olarak tartışmalar başladı. Veli ve öğrenci tarafından notlandırılmak, 4 yılda bir sınava tabi olmak gibi durumlar doğacak eğer yürürlüğe girerse. Ülkede her meslek erbabı yeterli, bir tek öğretmen yetersiz çünkü! Tüm gün ceylan derili koltuklarında uyuyan milletvekili, hastanın suratına bakmayan doktor, oyun oynayan memur... Hepsinden çok memnunuz çünkü!

Neyse iki haftadır MEB, zorunlu olarak izlenmesini buyurduğu yayınlarla ikna turlarında. Sürekli donan akıllı tahtadan izleyip yorum ve geyik konusu yapılıyor haliyle. Öğretmenin teknolojiyi kullanmama durumunu eleştirirken görüntü dondu. Öğretmenlerden biri eski usul tv tokatlama işlemiyle ekranı eski haline döndürdü:) Müsteşar da nasibini aldı tokattan tabii.

"Öğretmenler seminerde ne yapıyor? Boş boş oturuyor mu?" diye merak eden diğer mesleklerin çalışkan üyelerine duyurulur. Evrak işlerinden vakit bulunca böyle geçiyor günler...

YETERLİLİK DEMİŞKEN

Öğretmen strateji belgesi Resmi Gazete'de yayınlandı, haklı olarak tartışmalar başladı. Veli ve öğrenci tarafından notlandırılmak, 4 yılda bir sınava tabi olmak gibi durumlar doğacak eğer yürürlüğe girerse. Ülkede her meslek erbabı yeterli, bir tek öğretmen yetersiz çünkü! Tüm gün ceylan derili koltuklarında uyuyan milletvekili, hastanın suratına bakmayan doktor, oyun oynayan memur... Hepsinden çok memnunuz çünkü!

Neyse iki haftadır MEB, zorunlu olarak izlenmesini buyurduğu yayınlarla ikna turlarında. Sürekli donan akıllı tahtadan izleyip yorum ve geyik konusu yapılıyor haliyle. Öğretmenin teknolojiyi kullanmama durumunu eleştirirken görüntü dondu. Öğretmenlerden biri eski usul tv tokatlama işlemiyle ekranı eski haline döndürdü:) Müsteşar da nasibini aldı tokattan tabii.

"Öğretmenler seminerde ne yapıyor? Boş boş oturuyor mu?" diye merak eden diğer mesleklerin çalışkan üyelerine duyurulur. Evrak işlerinden vakit bulunca böyle geçiyor günler...

15 Haziran 2017 Perşembe

FUŞYA

Nur topu gibi bir gündemimiz oldu. Aslında, sapık adamlar ve dangoz kural koyucular yüzünden hiç eskimeyen, eskitilmeyen bir gündem! Kadını tecrit eden "pembe vagon" kafası var ya, işte o!

Üzerinde o kadar çok kalem oynatıldı, o kadar çok konuşuldu ki yeni bir şey söylemek mümkün mü emin değilim. Benzer olaylarda kadın dernekleri, kadın hukukçular, gazeteciler, vs.den çok erkeklerin sesi çıktığında durumun iyiye gideceğine inanıyorum sadece. Bizi erkekler kötüsün değil kast ettiğim, aralarındaki sapkınlarla bir tutulmaktan rahatsız olup ses çıkarmaları dilediğim.

Bir de Mor Çatı falan hariç, kadın denince hep pembeye vurgu yapılmasına da itirazım var. Fuşya dışında (o da sınırlı!) dışında pembeyle hiç barışık olmadım, benim gibiler de vardır eminim. Hala erkeği mavi, kadını pembe diye sinjflandiran, bu derece keskin ayrıştıran kafa hangi ara ve ne şekilde bizleri birleştirecek ki? Bir arada yaşama adabını öğrenmek için, farklılıkların eşitsizlik olmadığını öğretmek gerekiyor insanlara. Aksi takdirde, pembe vagona toz pembe hayallerini de alıp şiddetin her türlüsüyle harap olmuş bir kitle yığılacak, şiddetleri " mavi vagon"larına da taşıp insanlığı yok edecek!


FUŞYA

Nur topu gibi bir gündemimiz oldu. Aslında, sapık adamlar ve dangoz kural koyucular yüzünden hiç eskimeyen, eskitilmeyen bir gündem! Kadını tecrit eden "pembe vagon" kafası var ya, işte o!

Üzerinde o kadar çok kalem oynatıldı, o kadar çok konuşuldu ki yeni bir şey söylemek mümkün mü emin değilim. Benzer olaylarda kadın dernekleri, kadın hukukçular, gazeteciler, vs.den çok erkeklerin sesi çıktığında durumun iyiye gideceğine inanıyorum sadece. Bizi erkekler kötüsün değil kast ettiğim, aralarındaki sapkınlarla bir tutulmaktan rahatsız olup ses çıkarmaları dilediğim.

Bir de Mor Çatı falan hariç, kadın denince hep pembeye vurgu yapılmasına da itirazım var. Fuşya dışında (o da sınırlı!) dışında pembeyle hiç barışık olmadım, benim gibiler de vardır eminim. Hala erkeği mavi, kadını pembe diye sinjflandiran, bu derece keskin ayrıştıran kafa hangi ara ve ne şekilde bizleri birleştirecek ki? Bir arada yaşama adabını öğrenmek için, farklılıkların eşitsizlik olmadığını öğretmek gerekiyor insanlara. Aksi takdirde, pembe vagona toz pembe hayallerini de alıp şiddetin her türlüsüyle harap olmuş bir kitle yığılacak, şiddetleri " mavi vagon"larına da taşıp insanlığı yok edecek!


8 Haziran 2017 Perşembe

ORTAMIZ YOK!

Malum not verme mevsimi geldi de geçti. Kurul toplantısına kadar sağlam sinirlerle kalmış, herhangi bir sınıf öğretmenine, veliye falan kafa göz dalmamış olarak bugünlere gelebilmenin haklı gururunu taşıyorum an itibariyle :)

Notların verildiği e- okul sistemi geçen hafta veliye kapalıydı, karnenin bir anlamı olacak ve sürprizini bizim zamanımızdaki gibi koruyacak diye sevinmiştik okulda. Karneler eskiden olduğu gibi resmi belge değil artık ve tüm öğrenci ve veliler zaten ne ile karşılaşacaklarını biliyorlar e- okul yüzünden. Standart bir sınıf öğretmeni ve veli de ilk olarak branş öğretmeninin verdiği nota takılıyor haliyle. Sınıf öğretmeni, her çocuk geçer not alana kadar sınav tekrarı yapıp bol keseden not dağıttığı, tüm öğrencilerinin takdire layık olduğuna safça inandığı, tüm yıl dert yanıp otizm tanısını kendi kendine koyduğu ve hatta bir kaynaştırma raporu almak için çırpındığı okuma-yazma bilmeyen çocuğun bile yabancı dile yabancı kalmayacağına "hakim önünde şahitliği geçmeyen sınıfçı kafası"yla inanabildiği için şoke olmuş durumda ( Okul öncesi öğretmenleri ve sınıf öğretmenleri ile ilgili böyle bir kanı var, şehir efsanesi mi gerçek mi bilen yok ama çocuk gibi düşünüp öyle davranmaları nedeniyle mahkemede şahit olamayacakları yaygın bir kanı). Veli ise, tüm yıl boyunca çantasını taşıdığı, ders programını yaptığı, okulda tüm dersler bitene kadar beklediği (Abartmıyorum, oturup tüm gün, gün yapar gibi yiyip içip sohbetle bekliyor bazıları okulda), ödevlerini yapıp yapmadığına bakmadığı, defter boş mu dolu mu bilmediği cin gibi akıllı (!) yavrusunun nasıl olup da sınıf öğretmeninin verdiği harika notları İngilizce'den alamadığını görüp dehşete düşüyor. 

Şimdi sınıf öğretmeni ve veli için Facebook durum güncellemesi yaptığıma göre, geldik "Ne düşünüyorsun Kalem Nasırı?" kısmına. Geçen yıl, "Kimsenin notuna karışmıyorum, kimse de bana karışmasın!" propogandam kafası çalışan ve sağduyu sahibi tümü üstünde etkili olmuş görünüyor. Kendi aralarındaki muhabbetlerde "İngilizce farklı bir ders, dile yetenek de lazım." gibi konuşmalara da şahit oldum ya, daha ne olsun! İdare de, sınıf öğretmenlerinin şişirme notlarının altı çizildiğinde onaylıyor, çocuklara ders içi katılım notunu cömertçe verdigimi bile düşünüyor. Çocuğu istekli ve ilgili veli de notlara ses çıkarmıyor. Bir de bu yıl, Din K.ve A.B. dersinde de durum İngilizce'deki gibi olunca branş öğretmeni farkını ayırt edebiliyor. Bahsettiğim fark, çocuğu ders özelinde, yazılı sınavlar kadar ders içi durumu dışında değerlendirme. Yani bir sınıf öğretmeni, bir dersi vasat olsa da diğer derslerin hatrına o ders notuna kıyak geçse de bizde durum öyle olmuyor, aslında olamıyor da çünkü zaten tek dersin öğretmeniyiz ve bütünü kurtarma saplantımız yok.

Fazla uzun oldu farkındayım, branş ve sınıf öğretmeni ayrımı da herkese genellenemez ama tüm bu hengamenin asıl sebebinin not baremi oldugunu düşünüyorum. Bilmeyenler için, bizdeki not sistemi 4. sınıfa kadar Geliştirilmeli, İyi ve Çok iyi şeklinde bir sınıflandırma. Derste varlık gösterememiş bir çocuğa "İyi" verdiğinizde, işlerin yolunda olduğu anlamı çıkıyor haliyle. " Geliştirilmeli" ise, çocuğun hem başarısız, hem de ilgisiz, sınıf içi düzeni bozan, verilen görevleri yapmayan biri olduğu izlenimi veriyor. Veli eğer çok cahilse, onun için notlar davranıştan daha değerliyse"İyi"yi gerçek sanıp ipleri boşluyor her anlamda. Oysa, " Orta" diye bir not olsa bizim zamanımızdaki gibi, gerçekten düzgün bir değerlendirme mümkün olacak herkes için. O yüzden "Orta"mız olmayınca ortamız olamıyor tepkilerde de!

ORTAMIZ YOK!

Malum not verme mevsimi geldi de geçti. Kurul toplantısına kadar sağlam sinirlerle kalmış, herhangi bir sınıf öğretmenine, veliye falan kafa göz dalmamış olarak bugünlere gelebilmenin haklı gururunu taşıyorum an itibariyle :)

Notların verildiği e- okul sistemi geçen hafta veliye kapalıydı, karnenin bir anlamı olacak ve sürprizini bizim zamanımızdaki gibi koruyacak diye sevinmiştik okulda. Karneler eskiden olduğu gibi resmi belge değil artık ve tüm öğrenci ve veliler zaten ne ile karşılaşacaklarını biliyorlar e- okul yüzünden. Standart bir sınıf öğretmeni ve veli de ilk olarak branş öğretmeninin verdiği nota takılıyor haliyle. Sınıf öğretmeni, her çocuk geçer not alana kadar sınav tekrarı yapıp bol keseden not dağıttığı, tüm öğrencilerinin takdire layık olduğuna safça inandığı, tüm yıl dert yanıp otizm tanısını kendi kendine koyduğu ve hatta bir kaynaştırma raporu almak için çırpındığı okuma-yazma bilmeyen çocuğun bile yabancı dile yabancı kalmayacağına "hakim önünde şahitliği geçmeyen sınıfçı kafası"yla inanabildiği için şoke olmuş durumda ( Okul öncesi öğretmenleri ve sınıf öğretmenleri ile ilgili böyle bir kanı var, şehir efsanesi mi gerçek mi bilen yok ama çocuk gibi düşünüp öyle davranmaları nedeniyle mahkemede şahit olamayacakları yaygın bir kanı). Veli ise, tüm yıl boyunca çantasını taşıdığı, ders programını yaptığı, okulda tüm dersler bitene kadar beklediği (Abartmıyorum, oturup tüm gün, gün yapar gibi yiyip içip sohbetle bekliyor bazıları okulda), ödevlerini yapıp yapmadığına bakmadığı, defter boş mu dolu mu bilmediği cin gibi akıllı (!) yavrusunun nasıl olup da sınıf öğretmeninin verdiği harika notları İngilizce'den alamadığını görüp dehşete düşüyor. 

Şimdi sınıf öğretmeni ve veli için Facebook durum güncellemesi yaptığıma göre, geldik "Ne düşünüyorsun Kalem Nasırı?" kısmına. Geçen yıl, "Kimsenin notuna karışmıyorum, kimse de bana karışmasın!" propogandam kafası çalışan ve sağduyu sahibi tümü üstünde etkili olmuş görünüyor. Kendi aralarındaki muhabbetlerde "İngilizce farklı bir ders, dile yetenek de lazım." gibi konuşmalara da şahit oldum ya, daha ne olsun! İdare de, sınıf öğretmenlerinin şişirme notlarının altı çizildiğinde onaylıyor, çocuklara ders içi katılım notunu cömertçe verdigimi bile düşünüyor. Çocuğu istekli ve ilgili veli de notlara ses çıkarmıyor. Bir de bu yıl, Din K.ve A.B. dersinde de durum İngilizce'deki gibi olunca branş öğretmeni farkını ayırt edebiliyor. Bahsettiğim fark, çocuğu ders özelinde, yazılı sınavlar kadar ders içi durumu dışında değerlendirme. Yani bir sınıf öğretmeni, bir dersi vasat olsa da diğer derslerin hatrına o ders notuna kıyak geçse de bizde durum öyle olmuyor, aslında olamıyor da çünkü zaten tek dersin öğretmeniyiz ve bütünü kurtarma saplantımız yok.

Fazla uzun oldu farkındayım, branş ve sınıf öğretmeni ayrımı da herkese genellenemez ama tüm bu hengamenin asıl sebebinin not baremi oldugunu düşünüyorum. Bilmeyenler için, bizdeki not sistemi 4. sınıfa kadar Geliştirilmeli, İyi ve Çok iyi şeklinde bir sınıflandırma. Derste varlık gösterememiş bir çocuğa "İyi" verdiğinizde, işlerin yolunda olduğu anlamı çıkıyor haliyle. " Geliştirilmeli" ise, çocuğun hem başarısız, hem de ilgisiz, sınıf içi düzeni bozan, verilen görevleri yapmayan biri olduğu izlenimi veriyor. Veli eğer çok cahilse, onun için notlar davranıştan daha değerliyse"İyi"yi gerçek sanıp ipleri boşluyor her anlamda. Oysa, " Orta" diye bir not olsa bizim zamanımızdaki gibi, gerçekten düzgün bir değerlendirme mümkün olacak herkes için. O yüzden "Orta"mız olmayınca ortamız olamıyor tepkilerde de!